17 Filles

Als zeventien meisjes op dezelfde middelbare school zwanger worden, kunnen leraren en ouders alleen machteloos toekijken.

Wat doet een populair meisje van 16 als ze onbedoeld zwanger wordt? De volwassenen rond scholiere Camille (Louis Grinberg) weten het wel: meteen weg laten halen die ongeboren vrucht! Maar Camille besluit dat ze haar kind wil houden. Wanneer zich een tweede zwangere aanmeldt in haar klas is het hek van de dam. Ineens is een bol babybuikje de absolute rage op het lyceum van Lorient. Uiteindelijk staat de teller op 17 zwangere meiden.
De als scenarist en regisseur debuterende zussen Delphine en Muriel Coulin baseerden hun onderkoelde tragikomedie op een zwangerschapspact dat enkele jaren geleden de gemoederen verhitte op het Amerikaanse Gloucester High. De conservatieve hysterie die de affaire opriep in de V.S. is in 17 Filles effectief vervangen door de verwarring die zo’n collectieve schoolmeidenactie kan oproepen bij liberale Europeanen. Hilarisch is bijvoorbeeld de lerarenvergadering, waarin een van de docenten in alle oprechtheid oppert dat deze meiden wellicht een politiek statement willen maken. Yeah, right!
Politiek is wel het laatste waarmee deze meiden zich bezighouden. Zo fantaseren zij erover hoe ze straks, dankzij kinderbijslag, met zijn allen een groot huis kunnen huren, voor henzelf en hun baby’s. De kijker mag zelf vaststellen dat deze meiden misschien toch wat te kinderlijk zijn om een kind op te voeden.?Wijselijk onthouden de Coulins zich van commentaar. Als ze de meisjes volgen gaan ze mee in hun zuurstokroze zwangerschapswolk, maar de vertwijfeling van de volwassenen komt eveneens goed uit de verf. Hun machteloosheid wordt het duidelijkst als de getergde directeur zijn pupillen een voorlichtingsfilm voorschotelt van een bloederige bevalling. Het afschrikwekkend voorbeeld werkt voor geen meter. Want zoals de film in een iets te uitleggerige epiloog toelicht: 17-jarige meisjes laten zich door niets of niemand stoppen.
De geschiedenis van Camille en haar dwarse vriendinnen is effectief geplaatst in een door economische malaise geplaagd havenstadje. Tegen dit desolate betondecor is het aannemelijk dat Camille het idee kan koesteren dat het door haar geïdealiseerde moederschap een alternatief is voor doorleren. Want dat leidt toch slechts tot een rotbaantje achter de kassa van de supermarkt. O bittere ironie: naarmate hun bevalling dichterbij komt, lijkt juist dat voor de meeste van deze meiden het meest waarschijnlijke toekomstperspectief.

Fritz de Jong