Stemmen voor de beste Europese film

Welke Europese film vinden wij als publiek de beste van het jaar? Het Europees Parlement wil dat graag weten in het kader van Europese filmpromotie. Om het eenvoudig te houden is er een voorselectie van vijf films. Tot 12 juni kunnen we kiezen.

De naam Lux Audience Award is een tikkeltje misleidend. Zoals gezegd is er een voorselectie van vijf films. Hij is gemaakt door vijftien Europese filmprofessionals, onder wie producenten, regisseurs, filmbobo’s en distributeurs. Vijf films is een nogal beperkt aantal om uit te kiezen. Maar goed, we snappen de reden want vijf films houdt het overzichtelijk.

Moeilijker te begrijpen is de stemprocedure. Het woord ‘audience’ in de Lux Audience Award suggereert dat wij als publiek de winnaar bepalen, maar dat is maar ten dele het geval. Om precies te zijn wegen onze stemmen voor precies de helft mee. Ook de leden van het Europees Parlement mogen stemmen, en hun scores bepalen de andere helft mee. Het Europees Parlement houdt graag een stevige vinger in de filmpap.

Het illustreert het politieke aspect van de Lux Audience Award. De genomineerde films moeten namelijk ook aan een paar criteria voldoen: zij ‘maken ons bewust van huidige sociale en politieke issues, laten het publiek op een aansprekende manier participeren in debatten over Europa, en weerspiegelen de schoonheid en diversiteit van de Europese cinema’. De criteria hebben de voorselectie van de volgende vijf films opgeleverd:

Alcarràs (Carla Simon), over een familie op het Spaanse platteland die hun huis, land en perzikboomgaard moet afstaan aan de eigenaar van de grond, die het wil verkopen. Het zorgt voor spanningen in de familie. ‘Alcarràs combineert een urgent politiek en economisch thema met een intiem en teder familiedrama’, oordeelde Hugo Emmerzael in Filmkrant. Ook biedt Alcarràs volgens hem ‘een perspectief op het politieke verleden van Spanje, door te laten zien hoe de Spaanse Burgeroorlog nog altijd invloed heeft op de maatschappelijke verhoudingen’.

Burning Days (Emin Alper), over een Turkse officier van justitie die in een door een watercrisis en politieke schandalen getroffen dorpje orde op zaken moet stellen, maar meegesleurd wordt in de politieke perikelen. De film ‘schetst een onbarmhartig portret van de provincie, waar vriendjespolitiek en een bloeddorstig vertoon van macht en masculiniteit de verhoudingen bepalen’, schreef Sasja Koetsier in Filmkrant.

Close (Lukas Dhont), over de vriendschap van twee tienerjongens, die door hun schoolomgeving uit elkaar worden gedreven, met tragische gevolgen. De film werd gemengd ontvangen. Naast lovende recensies (‘Close ziet eruit als een schilderij van Monet: alles is zacht, kwetsbaar en vergankelijk als katoenpluis, als een wereld die zich alleen tussen je wimpers door laat bekijken’, oordeelde Dana Linssen in NRC) was er kritiek: ‘Close is een tranentrekker. Hoewel prachtig vastgelegd, gebruikt de film goedkope plotmiddelen om een emotionele reactie bij het publiek op te wekken’, schreef Roosje van der Kamp in Filmkrant.

Triangle of Sadness (Ruben Östlund), over een jacht vol miljonairs die merken hoe hulpeloos ze zijn als het schip in een storm vergaat en ze moeten overleven op een onbewoond eilandje. Ook deze film kreeg een gemengde ontvangst. ‘Status en schoonheid verdwijnen in een poel van kots, de naakte mens blijft over, precies zoals de regisseur het wil’, schreef Pauline Kleijer prijzend in de Volkskrant, maar Elise van Dam zag in Filmkrant weliswaar ‘een vileine satire op het kapitalisme’ en een film ‘die dat systeem met een knal uiteen doet spatten’, maar ook een film die ‘daarna niet goed weet wat te doen met de scherven’.

Will-o’-the-Wisp (João Pedro Rodrigues), een scifi-fantasie over een koning die in zijn jeugdherinneringen belandt, in de tijd dat hij ervan droomde om brandweerman te worden. Hij krijgt een verhouding met een brandweerman. Naast deze romantiek stelt de antimonarchale film klimaatproblemen en kolonialisme aan de kaak.

Stemmen op deze laatste film zullen overigens niet veel Nederlanders doen, want de film is hier niet te zien geweest. Er resteren dus vier films waarop gestemd kan worden. Dat kan hier, tot 12 juni. Twee dagen later wordt de winnaar bekend gemaakt in het Europees Parlement.