Links – 15 november 2010
Een gebed voor Clint Eastwood
Een paar weken terug beschreef Matt Soller Seitz in Vulture hoe je kunt voorspellen of een Clint Eastwood film goed zal zijn of niet. Is het een western +10 punten, gaat het over een ontvoerd kind +5 punten, is het gebaseerd op een waargebeurd verhaal -3 punten, enzovoort. Gek genoeg leken de cijfers te kloppen. absolute power, schrijft Soller Seitz, was geen succes aan de kassa maar veel mensen vinden dat al jaren een ondergewaardeerde film. Volgens zijn berekening is het zowat een meesterwerk. Maar gran torino, wel een grote hit bij het publiek, komt er beroerd vanaf. Terecht, kijk die film nog maar eens terug. Net trouwens als invictus — slaapverwekkende hagiografie — en changeling — meer Angelina Jolie in een historisch decor dan een overtuigend verhaal. Vulture
Tuurlijk klopte niet alles, bekent de auteur nu op Salon.com, maar hij had geen spijt van de publicatie. Toch voelde Soller Seitz zich niet helemaal lekker over het stuk en hij begon een flink aantal Eastwood films opnieuw te kijken. Dat leverde een paar nieuwe inzichten op over het oeuvre van de regisseur.
Op z’n rug
Als de filmwereld op z’n rug ligt, wordt hij juist aantrekkelijk voor investeerders, betoogt dit stuk in The New York Times. Risico-investeerders hebben we het dan over want zelfs de studio’s zijn op het moment voorzichtig met investeringen. In theorie kunnen we van die nieuwe dynamiek op de Amerikaanse filmmarkt iets leren. Want welke risico’s nemen risico-investeerders dan? Krijgen behalve de formulefilms met bekende gezichten gericht op een tot in detail onderzochte doelgroep ook de meer, laten we zeggen, risicovolle films een kans? Dacht het niet, want risico-investeerders zijn tot op grote hoogte natuurlijk zekerheids-investeerders. Dat zal niemand verbazen. Maar laten we opletten. Wie weet leren we iets van de Amerikanen. NY Times
Voor fans: posters en treinen
Maar film gaat gelukkig niet altijd over geld, ook al is dat een noodzakelijke voorwaarde. Film is vooral ook verwondering en plezier. Dat blijkt ook wel uit twee collecties die Salon verzamelde. De eerste gaat over fan-art in de vorm van posters, zoals nep dvd-hoezen van de Criterion collectie en minimalistische filmposters die sex and the city reduceren tot een cocktailglas en jurassic park tot een glas water. Salon Naar aanleiding van de aanstaande release Tony Scotts unstoppable over Denzel Washington en een voortdenderende trein vol explosieven en gifgas, verzamelde Salon ook tien films over treinreizen. Voor de liefhebber.
Zombies
Kunnen zombies food for thought zijn? Zeker in dit uitgebreide verhaal op The Hydra waar zelfs Jacques Derrida’s concept van onbeslisbaarheid wordt ingezet om de diepere betekenis van de ondoden te achterhalen. The Hydra
fantômas
Hoe moeten we naar Louis Feuillade’s fantômas kijken. En waarom? David Bordwell verklaart zijn liefde aan het genre van de boze genius dat van fantômas naar Dr. Mabuse naar James Bond naar recente animaties als despicable me en megamind loopt. fantômas, betoogt Bordwell, laat zien hoe weinig geloofwaardigheid te maken heeft met het vertellen van een verhaal. Zelfs de grootste liefhebbers van filmisch realisme laten zich verleiden door de meest vergezochte, onwaarschijnlijke droomverhalen.
Ronald Rovers