Film For Future wil vergroening filmsector versnellen
Wie iets maakt, maakt iets anders op: stroom, materiaal, zuurstof. Dat geldt ook voor de filmindustrie. Om de klimaatcrisis het hoofd te bieden en duurzaam werken in de hoofden van filmprofessionals te krijgen, zijn twee producenten Film For Future begonnen. Doel is om in 2050 CO2-neutraal te zijn.
Een gemiddelde Nederlandse film heeft een CO2-uitstoot tussen de 17 en 145 ton. Ter vergelijking: een Nederlands huishouden zit op 19 ton. Het besef dat het anders moet met de filmindustrie is bij de meeste professionals inmiddels wel doorgedrongen. “Maar er gebeurt zo weinig”, vindt Laurette Schillings, producent van Topkapi Films. “Er gaat weinig energie uit van bestaande initiatieven en duurzaamheid wordt vaak nog gezien als een verplichting die wordt opgelegd door omroepen of het Filmfonds.”
Schillings zette haar frustratie om in actie en richtte samen met collega-producent Iris Otten (Juliet at Pupkin) het platform Film For Future op. “Wij vragen acteurs, regisseurs, producenten, cameramannen en -vrouwen, geluidsmannen en -vrouwen, production designers, art directors en alle andere crewleden om zich aan te sluiten en bij ieder project dat ze doen te vragen naar de duurzaamheid ervan. Door steeds opnieuw die vraag te stellen, kan er iets veranderen. Niet vanuit subsidieverleners maar vanuit de filmindustrie zelf.”
De noodzaak van verandering onderschrijven is één ding, maar je moet ook weten hoe te veranderen. Daarom werkt Film For Future aan een database, die na de zomer klaar moet zijn. “Daar kan bijvoorbeeld een belichter vinden welke bedrijven duurzaam werken, tips opdoen en op de hoogte blijven van de laatste ontwikkelingen op zijn vakgebied.”
Behalve het verlagen van de drempel naar kennis wil Film For Future stimuleren dat het thema klimaatverandering en energietransitie wordt verwerkt in films. “Niet als documentaire met doemscenario maar als thema van een genrefilm à la Dark Waters. Zelf werk ik aan een dramaserie over Tata Steel”, vertelt Schillings. “Maar het thema kan ook meer terloops aan bod komen, bijvoorbeeld door personages te laten dineren in een vegetarisch restaurant of ze tijdens het afruimen van de tafel het afval te laten scheiden. We komen binnenkort met een workshop voor scenarioschrijvers om ze te laten zien hoe ze met hun werk een fantastische verantwoordelijkheid kunnen nemen.”
Sinds de website online is, melden zich gestaag mensen aan bij Film For Future. De initiatiefnemers interviewen ze stuk voor stuk, zoals onlangs actrice Jennifer Hoffman (Luizenmoeder, Mijn bijzonder rare week met Tess). “We hebben een nu een lijst met rond de 75 namen, maar bij dit soort dingen geldt: als er één schaap over dam is, volgen er meer.”
De sector zal ook wel moeten, denkt Schilling. “Over twee jaar zullen alle financiers eisen dat je duurzaam films produceert en dan moeten wij er wel klaar voor zijn.” Dat betekent onder andere dat het elektrische wagenpark aan uitbreiding toe is, aggregaten moeten worden voorzien van zonnepanelen en vlees in de ban moet bij de catering. Na stroomverbruik en transport is kleding de grootste vervuiler op de set. “Tweedehands shoppen kost echter meer tijd en eigenlijk moeten er verhuurbedrijven komen.”
Veranderingen van bovenaf opleggen, heeft volgens Schillings weinig zin. “Dan blijft het een verplichting die men liever uit de weggaat. Het gaat erom dat mensen zelf de voordelen gaan zien. Dat je door carpoolen bijvoorbeeld anders contact maakt met je collega’s. En dat duurzaam opereren uiteindelijk ook een gezondere industrie oplevert, waarin anders wordt gewerkt en er meer tijd is om dingen te doen. Nu moet alles zo efficiënt en snel dat de meeste professionals het nog amper kunnen bijbenen. Duurzaamheid gaat ook over mensen en hun uithoudingsvermogen.”