Festivalverslag: Marrakech II

In de zes masterclasses van dit jaar toont het filmfestival van Marrakech haar brede ambitie — van Brillante Mendoza en Matteo Garrone tot John Boorman — en haar vermogen grote gasten als Darren Aronofsky en Jonathan Demme te verleiden een trip naar Marokko te maken.

Aronofsky beet afgelopen dinsdag het spits af. In een bomvolle zaal sprak hij zowat twee uur lang, voor een publiek dat voor een groot deel bestond uit journalisten en filmstudenten. In gesprek met de (wat pompeuze) presentator sprak hij openhartig over de vijf films die hij inmiddels maakte en lichtte hij een tipje van de sluier over zijn eerstvolgende, Noah, die in 2014 moet verschijnen. Kort voor het festival ronde hij de opnames voor zijn versie van het Bijbelverhaal af, om over enkele weken te beginnen met de montage en postproductie.

Gevraagd of zijn aandacht op de set bij de camera of bij de acteurs lag, antwoorde Aronfsky na een veelzijdige pauze: "It’s always got to be the actors, I think." Maar eigenlijk, voegde hij er aan toe, is de montage zijn favoriete deel van het proces. Hij ontdekte de cinema vanuit de montage; als editor voor projecten van zijn medestudenten ontdekte hij "the power of a strong cut". Voor de springerige montage van zijn tweede film, drugsdrama Requiem for a Dream, liet hij zich inspireren door de sampletechnieken van hiphop-muzikanten. En Aronofsky stelde dat een film pas af is, als zijn favoriete shot op de montagevloer ligt: "Usually, your favorite shot sticks out because it’s somehow more beautiful or more something than everything else. It usually doesn’t belong."

Vandaag was de beurt aan Jonathan Demme. En hoewel de Amerikaanse regisseur inmiddels 46 titels op zijn naam heeft staan, bleek hij wat betreft jeugdig enthousiasme en leergierigheid over zijn vak zeer vergelijkbaar met Aronofsky. Hoewel in dat oeuvre inmiddels zo ongeveer evenveel documentaires (veelal concertregistraties) als fictiefilms zijn, concentreerde het gesprek zich vooral op de bekendere Hollywoodfilms: van Silence of the Lambs ("a sort of feminist thriller") via Philadelphia ("I used Bruce Springsteen to reassure the audience that they would be safe coming to an AIDS movie") naar Rachel Getting Married.

Uit de vogelvlucht rijst het beeld dat Demme in zijn carrière full circle is gekomen: van een start in de extreem onafhankelijke stal van Roger Corman naar de hoogtes van Hollywood, inclusief Oscars en kassuccessen, en inmiddels weer terug naar zijn indie-roots. Of zoals hij zelf zijn hedendaagse instelling omschreef: "I like films that didn’t quite have the money to do it properly."

Joost Broeren