Carte postale de Cannes 3

Vrijdag 17 mei 2013

De Filmkrant doet elke dag verslag van het 66ste Filmfestival Cannes. Met vandaag Dana Linssen over de perfecte ‘double bill’.

In de afgelopen Filmkrant schrijft filmmaker/criticus Mark Cousins (The Story of Film) in zijn maandelijkse column ‘Op ooghoogte’ over het verschijnsel ‘double bill’. Vandaag zorgde hij op het Filmfestival Cannes onverwacht zelf voor de perfecte ‘double bill’. Direct na de wereldpremière van zijn nieuwste docu-essay A Story of Children and Film zag ik namelijk competitiefilm Like Father, Like Son van Japanner Kore-eda Hirokazu (Nobody Knows, I Wish).

A Story of Children and Film

Cousins is een soort empirisch fenomenoloog. Hij gaat uit van een directe kijkervaring, in het geval van A Story of Children and Film een video-opname van zijn nichtje en neefje Laura en Ben die met een knikkerbaan aan het spelen zijn, en begint zich direct allerlei vragen te stellen over de manier waarop kinderen vanaf het begin van de filmgeschiedenis zijn afgebeeld. Zoals we uit zijn The Story of Film gewend zijn passeren dan in iets minder dan twee uur tegen de vijftig filmfragmenten van E.T. tot onbekende(re) pareltjes als Palle Alone in the World (een Deense kortfilm uit 1949 over het jongetje Palle dat naar de maan vliegt, maar dan heel anders dan E.T. en Elliott). En wordt alles erudiet en eclectisch aan elkaar geassocieerd. Het hoofddoel: beter leren kijken.

Van Kore-eda had Cousins maar liefst twee fragmenten uitgekozen: eentje uit Nobody Knows (2004) waarin vier kinderen zonder hun moeder moeten zien te overleven en eentje uit I Wish (2011), waarin twee broertjes een wensexpeditie op touw zetten om hun gescheiden ouders weer bij elkaar te brengen. Familie is in het werk van Kore-eda een terugkerend thema, en in zijn nieuwste film Like Father, Like Son (Soshite chichi ni naru) gaat het over de vraag waardoor de band tussen vaders en zonen gedefinieerd wordt: door bloedverwantschap of door zorg? Het is een film waarin vaders ook zonen zijn, en misschien wel eerst weer kind moeten worden voordat ze vader kunnen zijn. Maar dankzij Cousins heb ik vooral gekeken naar de gezichten van de twee zoontjes uit de film: nu eens verlegen en naar binnen gekeerd, dan weer met een blik die verried dat er achter hun ogenschijnlijk onaangetaste en open kindergezichtjes duizend vragen brandden waarop geen van de volwassenen in de film een antwoord kon geven.

Dana Linssen