Frank Langella over Robot & Frank

‘There are no second acts in American lives‘, schreef F. Scott Fitzgerald, maar de 74-jarige Frank Langella begon als theateracteur, bijrolvertolker, karakteracteur en schrijver al aan enkele aktes. Zijn literair debuut Dropped Names loopt parallel met de hoofdrol in Robot & Frank, een buitenkans want "in hoeveel scenario’s krijg je een robot als vriend?", zo vertelt hij op het Filmfestival van Deauville.

Frank Langella is ondanks zijn rijkgevulde theatercarrière bekend bij het publiek voor films zoals Dracula, Frost/Nixon en Unknown en een trits optredens in ‘fantastische’ films (Superman Returns, The Ninth Gate, Masters of the Universe, The Box).

Met bewuste planning heeft dit weinig te maken: "De carrière van een acteur is veel meer het gevolg van toeval. John Badham, de regisseur van Dracula, wou eigenlijk mijn beste vriend Raul Julia terwijl de producenten mij kozen. Het had dus anders kunnen lopen".

Uw hoofdrol in Robot & Frank lijkt een godsgeschenk. "Ik ben de laatste tien jaar al verwend met de interessantste rollen uit mijn carrière. Het blijft duren want binnenkort starten de opnamen van Grace of Monaco waar ik de biechtvader van Rainier en Grace speel. Zo dik gezaaid zijn dergelijke rollen niet, meestal ben je op mijn leeftijd de oude man achter een bureau die ‘raak mijn dochter niet aan’ zegt. Maar ik mag niet klagen, ik heb exact de carrière gehad die ik wou omdat ik altijd bereid was de prijs te betalen voor mijn fouten. Zo zit het in mijn natuur om groepen te ontvluchten en te leven als een eenzaat, zodat ik een aantal dingen heb moeten missen. Ik kende niet het succes van mijn tijdgenoten en werd geen grote filmster. Maar ik heb het gevoel dat al mijn fouten mij verbeterd hebben. Terwijl zij nu paarden fokken."

Over welke fouten heeft u het? "Vooral dat ik vaker ‘nee’ zei dan ‘ja’. Uit arrogantie maar ook uit onzekerheid. Als perfectionist wou ik dat materiaal altijd perfect was terwijl collega’s zeiden ‘neem het aan, het betaalt goed’. Misschien had het niet veel uitgemaakt wanneer ik die films wél gedaan had, maar ik had het gevoel telkens een zware prijs te betalen voor slecht werk. Natuurlijk had ik veel meer geld kunnen verdienen door niet zo te zijn maar ik denk dat je gewoon het resultaat bent van je keuzes. Je bent wat je kiest."

Wat was uw eerste reactie op het script? "Ik was er meteen gek op. Volgens mij is er onvoldoende begrip voor wat het betekent om zeventig te zijn. Dat vertelde ik tijdens onze eerste ontmoeting aan regisseur Jake Schreier. Mijn geest is ok, maar mijn lichaam vertraagt en verandert. Jake integreerde de woede, de arrogantie en onzekerheid die ermee verbonden is in de film. Je wordt kwaad omdat je dingen niet meer zo goed kan doen als vroeger, je wordt onzeker en daardoor word je boos op jezelf en op de wereld. Vooral wanneer je bepaalde dingen niet meer kan spellen, je een gezicht herkent maar niet meer kan plaatsen of iemand je bij de elleboog neemt om je ergens naar toe te leiden erger je je mateloos."

U had dit kunnen vertalen in sentimentaliteit maar u maakte uw personage eerder intrigerend. "Bedankt voor het compliment, dat was de bedoeling. Op de eerste draaidag zei ik tegen Jake ‘zorg ervoor dat ik op geen enkele manier sentimenteel word’. Frank is immers niet dat soort man. Zelfs wanneer de robot sterft ga ik hem niet knuffelen, ik laat hem gewoon tegen mij vallen. Het lijkt alsof ik niets doe, maar dat ingehouden acteren is natuurlijk ook acteren. Mijn personage leeft de hele tijd in zijn hoofd. Soms weet hij waar hij is, soms niet. Er zit niet veel liefde voor anderen in hem. Het is niet iemand die wanhopig contact zoekt, hij duwt iedereen weg. Hij zou identiek gereageerd hebben wanneer een verpleegster in zijn huis was binnengedrongen. Voor mij was de robot erg reëel. Ik praatte met hem, probeerde hem mij te laten begrijpen."

U deed recent in uw boek Dropped Names: Famous Men and Women As I Knew Them een boekje open over bekende collega’s, was dat iets dat u moest doen? "Nee, het project ontstond eerder toevallig. Ik reisde met een vrouw die aanzienlijk jonger was dan ik en op een middag las ze een overlijdensbericht in The New York Times van een actrice die een heel goed vriendin van mij was geweest: Jill Clayburgh. Jill was 66 toen ze stierf en deze jonge vrouw zei ‘wie is zij?’. Ik dacht ‘wow, zo snel vergeten mensen’. Ik schreef een herinneringsstuk over Jill en dat leidde me naar 95 andere mensen. Voor het boek bracht ik het terug tot 65 mensen. Ik heb het met veel plezier geschreven. Ik was vrij eerlijk. Enfin, selectief eerlijk."

Wat verwacht u van de Amerikaanse verkiezingen? "Volgens de peilingen zou het een nipte race worden maar voor mij ligt het in de harten van de zwarten, Spaanstaligen en vrouwen vast dat het president Obama wordt. Ik ben een onafhankelijk kiezer maar ik steun Obama. Mitt Romney heeft de look van een robot. Ik groeide op in een tijd waar politici aangenaam waren om naar te kijken, het waren fascinerende, lelijke mensen. Harry Truman, Theodore Roosevelt, Tip O’Neill; schitterende personages toch. Nu krijg je nietszeggende ideale mannen. Terwijl bij Nixon het karakter van zijn gezicht straalde. Het probleem met hedendaagse politici is dat ze niet beseffen wat voor een slechte acteurs ze wel zijn."