Anthony Stacchi en Graham Annable over De Boxtrollen

Na Coraline en de geheime deur (2009) en ParaNorman (2012), allebei genomineerd voor een Oscar voor beste animatiefilm, is er nu de derde stop-motion film van de onafhankelijke Amerikaanse studio Laika: De Boxtrollen, losjes gebaseerd op het boek Here Be Monsters van Alan Snow.

Het regisseursduo achter de verfilming, Anthony Stacchi en Graham Annable, stond de internationale pers te woord in Venetië, waar hun 3D-spektakel in première ging.

Laika, bestiert door animator Travis Knight, zoon van geldschieter (en Nike-oprichter) Phil Knight, is een beetje een vreemde eend in de bijt in het Amerikaanse studiolandschap. Het onafhankelijke bedrijf is namelijk niet verbonden aan een distributeur, zoals dat bij Disney, DreamWorks en Blue Sky wel het geval is, en de studio’s staan niet in Californië maar in Oregon (waar waarschijnlijk niet toevallig ook Nike vandaan komt).

De Boxtrollen gaat over een jongetje met de bijnaam Eggs (‘Eitjes’ in de Nederlandse versie), naar de eierdoos die hij in plaats van kleding draagt. Hij denkt dat hij een boxtrol is, omdat hij door de onderaards wonende wezentjes in Cheesebridge/Kaasbrugge is opgevoed en ze allemaal een verpakkingsdoos met zich meedragen die tegelijkertijd als huisje en verstopplek dienst doet. Maar de komst van de gemene Snatcher/Hebbesma (met de stemmen van respectievelijk Ben Kingsley en Frank Lammers) gaat ervoor zorgen dat Eitjes, met de hulp van zijn mensenvriendinnetje Winnie, veel meer tijd bovengronds zal moeten doorbrengen om de Boxtrollen, die in steeds grotere getale verdwijnen, van de ondergang te redden.

Stop-motion animatie is natuurlijk al heel erg oud als techniek… Stacchi: “Georges Méliès gebruikte het al om raketten naar de maan te sturen…”

…maar sindsdien is er erg veel veranderd. Hebben jullie voor deze film de techniek kunnen vernieuwen of verfijnen? Stacchi: “De grootste innovatie voor De Boxtrollen was het gebruik van een 3D-kleurenprinter, waarmee we honderden verschillende gezichtsuitdrukkingen konden uitprinten en die op het hoofdjes van onze poppen konden bevestigen. Voor Coraline werden de gezichten nog met de hand geverfd maar dat is nu niet meer nodig. Voor de held van De Boxtrollen, Eggs, hadden we bij elkaar zo’n 15 duizend losse deeltjes alleen al voor zijn gezicht! De bovenkant, waar de wenkbrauwen zitten, en de onderkant, met de mond, zijn delen die los van elkaar gemaakt worden, zodat er nog meer combinaties mogelijk zijn en zodat de mond ook in de stand van alle letters van het alfabet kan staan, waardoor de lippen en de stem synchroon lopen. Natuurlijk helpen computers enorm bij dit proces, maar in principe is het hetzelfde als honderd jaar geleden… we filmen alles nog steeds beeldje per beeldje, de personages en voorwerpen zijn echte objecten, met echte stoffen kleding en echte lichteffecten. Dat is wat stop-motion juist zo uniek en speciaal maakt.”

Dus het is nog steeds net zo arbeidsintensief? Stacchi: “Ja, een animator doet ongeveer 35 tot 45 frames per dag, dus dat is drie tot vier seconden bewegend beeld per week. Natuurlijk werken een heleboel animatoren tegelijkertijd en de hele studio kan zo’n 4 minuten per week produceren, dus duurt de draaiperiode van een speelfilm voor ons meer dan 18 maanden. Eigenlijk te gek voor woorden.”

Als het zo lang duurt, evolueert jullie rol als regisseur waarschijnlijk? Stacchi: “Tijdens de draaiperiode zijn we nog het best te vergelijken met verkeersagenten die alles in goede banen proberen te leiden. Maar als je het over het hele proces van eerste idee tot eindproduct hebt, regisseer je de film denk ik wel een keer of vier.”
Annable: “Eerst is er natuurlijk het scenario waarover eindeloos gediscussieerd wordt en daarna regisseer je de storyboards en probeer je het verhaal zo goed mogelijk in beelden om te zetten. Dan nemen we voorlopige stemmen op, om een beetje een idee te krijgen van hoe de personages praten en of dit te combineren is met de getekende storyreels, zodat we een soort mock-up van de film krijgen. Dan regisseren we de echte acteurs, maar op dat moment hebben we nog niet alle definitieve sets en poppen. Als je eenmaal de juiste stemmen hebt, dan kun je met de mensen die de poppen bewegen en vastleggen, de animators, in discussie over hoe de figuren zich uiteindelijk zullen bewegen. Zelfs als regisseur weet je niet hoe het eindresultaat eruit gaat zien. Er zijn constant zoveel mensen met enorm veel talent aan de film bezig dat alles evolueert en als regisseur probeer je overal de beste ideeën uit te pikken.”

Hoe is het om als tweetal te regisseren? Doen jullie hetzelfde werk samen of worden de taken opgesplitst? Annable: “Tijdens de pre-productie hebben we eigenlijk alles samen gedaan. Voor mij was het de eerste keer dat ik een speelfilm regisseerde, dus was ik erg dankbaar dat ik op iemand met meer ervaring kon leunen. Als de draaiperiode eenmaal begonnen is, is de studio erg blij om twee regisseurs te hebben omdat er dan zoveel werk is, dat het goed uitkomt dat twee mensen op twee verschillende plaatsen tegelijkertijd beslissingen kunnen nemen. We hadden dus elk onze eigen sets en animators die we volgden, en als een van ons nog eens de studio in moest duiken voor extra opnames met de acteurs, dan ging het andere werk gewoon verder.”

Hoe regisseren jullie de stemmen als jullie nog niet precies weten hoe de personages eruit zullen zien of hoe ze zullen bewegen? Stacchi: “Ben Kingsley, die de stem van Snatcher heeft ingesproken, heeft bijna alles zittend opgenomen, achterover leunend, zodat hij vanuit zijn buik sprak. Hij had ook nog eens zijn ogen dicht voor bijna alle opnamesessies, dus qua bewegingen had Travis [Knight; red.], de animator van Snatcher, er niet veel aan als inspiratie, haha! Maar als je naar de performance van Ben luistert, zitten daar een heleboel ideeën in. Bijvoorbeeld de scène ’s nachts op het plein, waar Snatcher en Winnie elkaar ontmoeten, die was gestoryboard als een eenvoudige ontmoeting waar Snatcher tegenover Winnie stond en ze met elkaar staan te praten. Maar Travis kreeg het idee om Snatcher rusteloos rond te laten lopen, omdat de stem van Ben iets drukdoenerigs en beweeglijks had.”
Annable: “Sommige acteurs houden van improviseren, anderen, zoals Ben, veranderen niets aan de tekst maar geven je verschillende mogelijkheden qua toon. Ben was altijd erg goed voorbereid en had minstens drie verschillende mogelijkheden voor elke zin, in de trant van ‘Hoe zou Snatcher klinken als hij, in plaats van direct iedereen te intimideren, zou proberen om eerst charmant te zijn?’”

In hoeverre is Laika anders dan de andere animatiestudio’s? Annable: “Onze studio is heel anders opgezet dan de andere Amerikaanse animatiestudio’s. Om kort door de bocht te zijn: we hebben veel meer vrijheid om de films te maken die we zelf graag zouden willen zien en die we ook graag met onze kinderen zouden willen delen. Omdat we niet met focusgroepen en test-screenings werken, kunnen we keuzes maken die uiteindelijk artistieker of creatiever of in ieder geval iets gewaagder zijn.”