The Invisible Man

The Invisible Man is een solide psychologische horrorfilm die toont dat moderne monsters zich niet voeden met angst, maar met toxische masculiniteit en obsessieve liefde.

Een getraumatiseerde vrouw ontvlucht een giftige relatie maar de psychologische angst blijft haar achtervolgen. Haar vrees komt uit wanneer haar ex overgaat tot een sadistische vorm van wraak. Het scenario voor The Invisible Man, geschreven en geregisseerd door de Australische filmmaker Leigh Whannell, is intens, sfeervol en doordesemd van angst. Whannell is medebedenker achter de razend succesvolle horrorfranchises Saw en Insidious, en richt zich nu op een ander onzichtbare monster in onze moderne maatschappij.

In 1897 kwam zo’n monster al tot leven in de klassieke sciencefictionroman De onzichtbare man van H.G. Wells. Net als andere legendarische Universal-monsters als Dracula, Frankenstein en The Wolf Man ondergaat de onzichtbare man een dramatische transformatie, en zijn onzichtbaarheid leidt tot een aaneenschakeling van slechtheid. Het meest menselijke maar minst sympathieke van deze groep monster was voor het eerst op het witte doek te zien in 1933 in de horrorklassieker van James Whale. Andere verfilmingen volgden, waaronder Paul Verhoevens Hollow Man (2000). Whannells adaptatie draait echter niet om de onzichtbare man, maar om een vrouw die gebukt gaat onder de terreur van haar voormalige partner.

Het is een zenuwslopende nachtelijke ontsnapping. De gespannen Cecilia (Elisabeth Moss) vlucht ternauwernood uit een gigantische, afgelegen villa, weg van de grijpgrage handen van haar dominante en gewelddadige vriend Adrian (Oliver Jackson-Cohen). Ze duikt onder bij haar jeugdvriend, detective James (Aldis Hodge), en diens dochter Sydney. Twee weken na haar ontsnapping leeft ze nog steeds in de schaduw van Adrian. Totdat ze te horen krijgt dat hij zelfmoord heeft gepleegd en haar miljoenen heeft nagelaten. Cecilia krijgt het vermoeden dat Adrian zijn dood in scène heeft gezet, en dat de levens van haar vrienden en familie in gevaar zijn. Het gevaar is afkomstig van iemand die onzichtbaar is voor de buitenwereld.

Griezelige voetafdrukken, zwevende messen en onzichtbare vuistslagen. Langzaamaan wordt Cecilia meegezogen in het manipulatieve web van haar ex. Haar geloofwaardigheid neemt voor de buitenwereld af. “Dit is precies wat hij doet: hij geeft me het gevoel alsof ik gek ben”, geeft ze wanhopig aan, maar het is aan dovemansoren gericht. Ze glijdt langzaam weg in haar emotionele eenzaamheid, maar het is juist haar kwetsbaarheid en vindingrijkheid waardoor ze zich staande weet te houden tegen de psychologische en fysieke aanvallen van haar ex.

Whannell geeft een verfrissende draai aan het klassieke verhaal door zich te richten op een sterke maar gebroken vrouw die vecht tegen een manipulatieve partner. Hoewel de film een rijke en gespannen sfeer heeft zijn de ondersteunende personages matig uitgewerkt; ze dienen enkel als obstakels voor de loerende onzichtbare man.

De angst stijgt door het zorgvuldige camerawerk van Stefan Duscio, gericht op de stille, lege kamers en gangen, waar je langzaam het gevoel bekruipt dat iemand Cecilia in de gaten houdt. De bekende clichés uit het horrorgenre worden grotendeels vermeden of juist omgedraaid. Hier doen de personages wél het licht aan in donkere kamers, en blijkt de vreemde, angstaanjagende schaduw in de hoek van de slaapkamer toch echt een staande kapstok. Maar het is vooral Moss die de film draagt als de getergde vrouw die haar psychische welzijn angstvallig bewaakt om zichzelf te redden.

The Invisible Man is sinds 20 maart beschikbaar via diverse VoD-kanalen