Prénom Carmen #40

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Wie is toch die filmbro die de hele tijd mensen onderbreekt om ze ongevraagd feitjes over de post-productie van Avatar: The Way of Water te geven? En waarom sist ‘ie dat ik stil moet zijn tijdens de trailers, die kan je toch ook gewoon op YouTube checken?

Oké, even zonder dollen, als je dit leest is de kans groot dat je op z’n minst neigt naar het filmbroisme. No judgment van mijn kant, maar het lijkt me leuk om even heel serieus te kijken naar wie of wat de filmbro nou eigenlijk is. Al is het maar voor dat handjevol lezers dat er geen is.

Eerst hand in eigen boezem: ik vertoon ook trekjes van een filmbro. Daarover later meer. Maar wat is een filmbro nou? Een filmbro is sowieso niet gekoppeld aan een gender maar laten we wel wezen, het zijn vaker wel dan niet heteromannen. Een filmbro is iemand die zichzelf beschouwt als een groot filmliefhebber. Filmbro’s laten een zekere mate van arrogantie doorschemeren als ze met normalo’s over film praten. Ze hebben het overigens liever niet over filmpjes kijken maar over ‘cinema’. De filmbro is echter geen cinefiel, de filmbro heeft als puntje bij paaltje komt geen technische kennis en ook nooit een film gezien uit 1901 (ik roep nu maar gewoon een jaartal, ik heb letterlijk geen flauw idee wanneer de eerste film uitkwam).

Filmbro’s zijn eerder een soort babycinefielen die heel erg blij zijn met hun eigen smaak, hun filmpostertjes, hun filmquootjes onder Instagram-foto’s van wolken en hun collectie blu-ray’s. Filmbro’s hebben standaard een paar favorieten in het rijtje films van Quentin Tarantino en Christopher Nolan – je weet wel, de twee meest succesvolle bro’s.

Sowieso ligt de focus bij films met, jawel, bro’s in de hoofdrollen. Denk aan Goodfellas, Scarface, Drive, Taxi Driver, Blade Runner, The Godfather en American Psycho. Allemaal prima, zijn gewoon goede films. Maar wel echt een dickfest. Gelukkig is er voor deze meidelijke filmbro David Finchers Gone Girl, als mijn persoonlijke Joker.

Even terug naar die hand in m’n decolleté. Ik heb een column in de Filmkrant. Ik heb een Cineville-pas. Ik heb een relatie met een scenarist. Ik heb een Letterboxd-account. Ik heb een JustWatch+account. Ik heb een horrorfilmclub. Ik heb een paar lievelingsfilms die nooit tijdens de Veronica Meimaand Filmmaand zullen worden vertoond. Noem mij maar Remco, want ik ben een onwijze filmbro als ik dit zo opsom.

Om toch even een lans voor mezelf te breken: ik zie de filmbro persoonlijk wel als een iets ordinairdere kneus dan ik zelf ben. Ik kijk niet neer op domme blockbusters, ik lieg niet over zwart-witfilms die ik absoluut niet heb gezien en vind mezelf ook geen Roger Ebert met vagina. Ik hou gewoon van film. Misschien is het wel een hobby inmiddels. En iedereen weet: alle mensen met hobby’s zijn uiteindelijk cringe, hoe cool ze zichzelf ook vinden. Geen paniek verder, wij filmbro’s functioneren prima in deze samenleving, zelfs nu we een eigen pagina in de Urban Dictionary hebben. Tot de nieuwe Nolan uitkomt, houden we ons wel koest.