Prénom Carmen #37

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Het was 1 juli, een zwoele zomeravond eerder dit jaar. Mijn lieve vader, Errol Roy Felix, stond samen met mijn moeder op de dansvloer. Een plek waar ze de laatste paar jaar continu te vinden waren, als de actieve zestigers die het zijn. Waren. En toen, net klaar met dansen – nog nagenietend van de band die een van mijn vaders favoriete nummers had gespeeld – stonden ze met wat vrienden te praten. Op dat moment leek alles normaal, gewoon, zoals het hoort – goed. Een fractie van een seconde later was alles wat normaal, gewoon en goed voelde voorbij. Mijn vader zakte, voor mijn moeders ogen en half in haar armen, in elkaar. Hij was op slag dood.

Mijn zomer, mijn maanden, m’n leven – ondanks dat ‘de dingen’ precies zoals alle rouwboekjes je vertellen onverschrokken doorgaan na een oneerlijke, onwelkome dood met zo’n impact, stond bij mij alles stil. Nog steeds eigenlijk. In elk geval op de talloze momenten dat ik aan hem denk op een dag.

Dit moet niet heel verrassend zijn voor iedereen die dit leest en het alles verstikkende gevoel van rouw, hartenzeer en immens verlies kent, maar ik heb me onwijs verloren in mijn televisie. Ik kan het mooier proberen te maken dan het is, maar ik heb m’n gedachten op standje ‘overleven’ weten te zetten mede dankzij het behoorlijk laag-bij-de-grondse reality-segment van Videoland en het was exact wat ik nodig had.

Married at First Sight Australia, Love Island UK en B&B Vol Liefde – als ik het losjes bij elkaar optel heb ik deze zomer dankzij deze drie kwaliteitstitels zo’n 130 uur aan kalmerende staar-en-verwonder-tv tot me genomen. En ik heb nergens spijt van.

Maar nu dan de volgende fase. De pijn is er nog steeds, maar voelt minder acuut. ‘Ongelukkig’ is nog steeds hoe ik mezelf zou omschrijven, maar als ik zeg dat ik geen idee heb hoe ik verder moet, overdrijf ik. Helaas weet ik dat wel.

Langzaamaan komen er ook af en toe fijne herinneringen aan mijn vader naar boven en focust mijn grijze massa zich niet alleen meer op dat telefoontje dat ik van m’n moeder kreeg, terwijl ze met mijn toen al overleden vader in de ambulance zat.

De volgende fase is dat ik me, voorzichtig als een poes in de buurt van een luidruchtige stofzuiger, wil wagen aan films over verlies, rouw en vaders die je niet meer kan bellen, knuffelen of zien. De films hieronder kan ik al afstrepen, jij misschien nog niet. Misschien heb je er iets aan in een periode waarin je scherm je redding is. Niks om je voor te schamen, ik schud je de hand. Ik ben tenslotte niet de enige die bij deze verschrikkelijke club van mensen met dode vaders hoort. Intussen werk ik verder aan mijn incomplete kijklijst die zowel soelaas als maagpijn kan bieden. Aanraders zijn altijd welkom, dit zijn de mijne:

Other People, This Is Where I Leave You, Osage County, Up, Hereditary, Coco, Secret Sunshine, A Ghost Story, A Single Man, Trois couleurs: bleu, I Will Follow, What Dreams May Come.