A Ghost Story
De sporen die spoken nalaten
Een spook gehuld in een laken keert terug naar de plek waar hij met zijn vriendin woonde in deze sobere arthousefilm met Casey Affleck en Rooney Mara.
A Ghost Story is geen spookverhaal in de traditionele zin, want schrikeffecten bevat deze arthousefilm amper. Het is het verhaal ván een spook, gehuld in een laken zoals een kind zich zou verkleden. Dat is een gedurfde keuze van David Lowery (Ain’t Them Bodies Saints, 2013) maar hij vertrouwde er blijkbaar op dat twee uitgeknipte ooggaten in een laken toch menselijke trekken kunnen krijgen en emoties kunnen oproepen.
Dat deel werkt inderdaad in deze film, maar Lowery’s aanpak is zo sober en somber dat hij het de kijker zeker in de eerste helft niet makkelijk maakt. Het Texaanse huis waarin het spook bij leven woonde is een vreugdeloos, bruin ingericht huis met afgebladderde verf. Telkens keren we terug naar dit benauwde oord, omdat de rouwperiode ook bij het spook kennelijk nog lang niet voorbij is.
Het bijna vierkante Academy-formaat (4:3) en de trage beeldvoering benadrukken het gevoel opgesloten te zijn. Je snakt naar een uitweg en die komt halverwege dankzij een aantal verrassende sprongen in de tijd. Maar de zwaarmoedige grondtoon blijft, ook door de nadrukkelijk aanwezige soundtrack, het doodse spel van Rooney Mara en de afstandelijke aanwezigheid van Casey Affleck – ook hun relatie lijkt meer afgebladderd te zijn dan ze hoopten.
Uiteindelijk lijkt de film vooral iets te willen zeggen over verlies, kunnen loslaten en wat je als mens op aarde wilt achterlaten: een zelfgeschreven song, een briefje in een spleet van je huis, een herinnering in iemands gedachtes. Will Oldham maakt in een lange monoloog een einde aan de illusie dat onze sporen betekenis hebben, omdat op kosmische schaal alles ooit zal uitdoven.
Het is van alles een beetje in deze film van Lowery, die zich naar eigen zeggen laat inspireren door Apichatpong Weerasethakul, Chantal Akerman en Virginia Woolf, zonder dat hij daar ook maar bij in de buurt komt. Toch weet het verdrietige spook dat alles in stilte aanschouwt heel langzaam indruk te maken, als een tijdloze aanwezigheid in een wereld die te snel verandert.