Prénom Carmen #27

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Opeens hebben we allemaal het licht gezien. Tabloids zijn trash en bekende vrouwen zijn er helaas veel te vaak slachtoffer van geweest. En zijn dat nog steeds, laten we wel wezen. Hoe we verlicht zijn geraakt? Dankzij de talloze Britney Spears-documentaires die de afgelopen tijd zijn uitgekomen, met als meest recente de Netflix-productie Britney vs Spears. Over haar vader, de manier waarop haar nervous breakdown door riooljournalisten in beeld werd gebracht en hoe wij, het publiek, het opvraten als zoete koek.

Maar ook dichter bij huis gaat het vaker wel dan niet goed mis. Neem onze sophisticated westerburen, de Britten. In de documentaire Spice Girls: How Girlpower Changed the World (te zien op Videoland) is de meest nieuwswaardige onthulling in het inmiddels kapotvertelde verhaal van de meidengroep de rol die de roddelpers speelde in hun uiteenvallen. Hoe de meiden bezweken onder de smerige krantenkoppen, tegenover elkaar uitgespeeld werden, hoe naaktfoto’s werden gelekt en hoe ze eind jaren negentig publiek bezit leken.

Het is bijna een wonder dat zondebok Geri Halliwell (Ginger Spice, de Spice Girl met de grootste bek maar ook meteen met het grootste doelwit op haar rug als het op authentieke Britse kapotmakerij aankwam) een dood als die van Lady Diana Spencer is bespaard. Wat enkele Spice Girls dan wel weer gemeen hebben met die royal club van de Windsors, is dat sommigen besloten te vluchten naar de V.S. in de veronderstelling dat de roddelpers daar een stuk milder is. Je zou denken dat Britney Spears daar in elk geval Harry en Meghan voor had kunnen waarschuwen.

Massaal grijpen we naar onze parels en roepen we “Nooit meer!” als we documentaires over deze artiesten kijken, of de filmzaal in stappen om Kristen Stewarts Spencer te aanschouwen. “Laten we ervoor zorgen dat beroemdheden nooit meer zo opgejaagd worden!” Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan in een wereld waarin juist al die Britney Spears-documentaires geld in het laatje brengen, voor iedereen behalve Spears zelf. Een wereld waarin de roddelpers nóg opgejaagder is, omdat we niet meer op tijdschriften wachten maar het heetste nieuws binnen het uur op Instagram willen lezen. En hand in eigen boezem: Nederland is net zo erg. Hier krijgen we uitgebreid bericht over de zelfmoordpoging van Barbie en de cokeverslaving van Andre Hazes Jr, terwijl we met een strak gezicht claimen dat we zo’n nuchter landje zijn. Het is wachten tot daar ook weer een Videoland-docu over verschijnt.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat bijna niks off limits is als filmonderwerp. Maar een zekere introspectie als kijker, het besef dat de roddelpers bestaat omdat het publiek dat wil, lijkt me niet verkeerd. Ik zeg dit ook vooral tegen mezelf. Ik ben dat publiek, ik klik alles aan en schrok het op. “Jeetje, erg toch, wat die mensen is overkomen. Het zal je leven maar zijn.” Tsja. Introspectie.