Het nieuwe kijken #126

Ebele Wybenga over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.

Om de zoveel tijd verschijnt er een film of serie waarvoor filmmakers de camera op hun eigen werk richten. De HBO-serie Irma Vep (2022) draait om een ster en een zenuwachtige regisseur. Niets stuwt het verhaal voort, je ziet vooral veel gehang in luxe hotels in Parijs. Babylon (2022), een bulkend spektakel over de decadente nadagen van de zwijgende film, brengt een verdwenen Hollywood tot leven.

Al kijkend bekruipt me de vreemde gedachte dat men voor deze producties steeds twee sets nodig had, met een Droste-effect als resultaat: een filmcrew die een fictieve filmcrew filmt. Op z’n best lichten dit soort producties een tipje van de sluier op. Op z’n slechtst resulteert het genre in de bewegende variant op romans over schrijvers met een writer’s block.

Nu is er The Studio op Apple TV+, waarin de camera nog een stap verder achteruit gaat. Het tijdschrift Time noemde het al “de eerste onmisbare serie van 2025”. Je volgt het vallen, opstaan en steeds weer vallen van Matt Remick, de hoogste baas van Continental Studios, gespeeld door komiek Seth Rogen, ook een van de bedenkers van de reeks. Hij is degene die bepaalt welke films ‘groen licht’ krijgen en welke niet. Zijn diepste wens is echter om ook een kunstenaar te zijn, diep betrokken in het maakproces. Hij wil wanhopig cool gevonden worden, met name door acteurs. Het maakt al zijn interacties met regisseurs en acteurs uiterst pijnlijk.

Er zitten heerlijke cameo’s in The Studio van onder meer regisseurs Martin Scorsese en Ron Howard, scenarioschrijver Aaron Sorkin en acteurs Zac Efron, Zoë Kravitz en Charlize Theron. Toch kostte het me even om de serie te omarmen. De personages schreeuwen als kinderen. Zelfs iemand die z’n auto parkeert wordt met overbodig imponerend camerawerk en cgi-effecten in beeld gebracht. Een vervelend nerveus drumloopje keert de hele tijd terug. The Studio steekt de draak met de filmbusiness maar schildert Hollywood ondertussen met een nostalgisch penseel in een gouden licht. Het hoofdkantoor van de studio is een overdreven mooi art-decopaleis, speciaal ontworpen voor de serie.

Maar dat studiobaas Remick zijn hooggeplaatste baan totaal niet aankan, werkt geweldig als komisch gegeven. Als hij een slimme zet doet is het per ongeluk; als hij slim wil zijn loopt het altijd rampzalig af. Ondertussen steek je van alles op over pitchen en deals maken. Het filmen van net-niet-filmmakers zoals deze studio executives blijkt veel beter entertainment dan het filmen van filmmakers.