Focus: Waanzinfilms
Hoe ziet waanzin in film eruit? Naar aanleiding van de twee vuurtorenwachters die elkaar gek maken in The Lighthouse presenteert LantarenVenster onder de titel Waanzin in Film tot 10 juni vijftien films over personages die van het padje raken. Kunnen we er iets van opsteken?
“Wanneer het dicht bij ons komt schrikken we soms van mensen die ‘anders’ zijn”, schrijft LantarenVenster in een toelichting op het programma Waanzin in Film. Dat klinkt wel erg braafjes voor een programma met Robert Wienes angstmeesterwerk Das Cabinet des Dr. Caligari (1920). Je kunt de psychiater in die film ‘anders’ noemen, maar knettergek is een beter woord voor de man die een patiënt onder hypnose moorden laat plegen.
De gedachte achter het programma Waanzin in Film, dat start rond de release van The Lighthouse, is dat we nadenken over hoe het komt dat de personages in de vijftien films waanzinnig worden. Waar komt hun gekte vandaan? En – griezelige gedachte – kan het ons ook overkomen? Hoe dik of dun is de grens tussen normaliteit en gekte?
De samenstellers van Waanzin in Film zullen geen moeite hebben gehad om films te vinden, want er is geen gebrek aan waanzinnige personages in film. Hun selectie is een mengeling van bekende en minder bekende titels. Te zien zijn Eraserhead (David Lynch, 1976), 12 Monkeys (Terry Gilliam, 1995), Betty Blue (Jean-Jacques Beineix, 1986), Fitzcarraldo (Werner Herzog, 1976), Holy Motors (Leos Carax, 2012), Hour of the Wolf (Ingmar Bergman, 1968) en Barton Fink (Joel Coen, 1991), Shock Corridor (Samuel Fuller, 1963), Jacob’s Ladder (Adrian Lyne, 1990), It’s Such a Beautiful Day (Don Hertzfeldt, 2012) en Symbol (Hitoshi Matsumoto, 2009). Grappig dat ook Theo en Thea en de ontmaskering van het tenenkaasimperium (Pieter Kramer, 1988) in het programma zit. Al kun je je afvragen of dat terecht is: zijn Arjan Ederveens en Tosca Niterinks personages Theo en Thea waanzinnig of vrolijk maf?