Focus: Roffa Mon Amour in de openlucht

Scarlet Diva

Het festival Roffa Mon Amour houdt zoveel van Rotterdam dat alleen al de naam een liefdesverklaring is aan de stad. Het festival dreigde dit jaar gecancelled te worden, maar gaat toch door. Ook niet-Rotterdammers zijn tussen 12 augustus en 6 september welkom bij de openluchtvertoningen op de culturele ontmoetingsplaats Weelde.

De organisatoren van Roffa Mon Amour zijn niet voor één gat te vangen. Zoals zoveel festivals dreigde het dit jaar te worden afgelast, maar de organisatoren hebben voor de achtste editie een alternatief gevonden. Tussen 12 augustus en 6 september presenteren zij zeventien buitenvertoningen op de culturele ontmoetingsplaats Weelde. Anderhalve meter afstand houden is op het twee hectare grote groene gebied geen probleem.

Touki bouki

Wie Roffa Mon Amour kent weet dat het films vertoont uit de hele wereld. Het maakt het festival tot een cinefiele ontdekkingsreis. Dat klinkt nog rijkelijk vaag, maar duidelijkheid geven de vier categorieën waarin de films zijn ingedeeld. In Same Same but Different draait het om vier films die niet verhullen waar de makers mosterd vandaan hebben gehaald, maar hun inspiratiebron heeft geleid tot een origineel en nieuw kunstwerk. Zoals het veelvuldig bekroonde Incendies (Dennis Villeneuve, 2011), dat een filmbewerking is van het toneelstuk Branden van Wajdi Mouawad. Voor de klassieker Touki bouki (1973) liet de Senegalees Djibril Diop Mambéty zich inspireren door de Nouvelle Vague, maar hij gaf er een volstrekt unieke en persoonlijke draai aan. De andere twee films in deze categorie zijn Les amours imaginaires (Xavier Dolan, 2010) en Oldboy (Park Chan-wook, 2003).

Roffa Mon Amour besteedt altijd veel aandacht aan nieuwe makers en dat is dit jaar met zeven nieuwe talenten onder het kopje New Makers niet anders. Een van de films (Atlantique van Mati Diop) draaide al in de Nederlandse bioscopen, twee anderen (The Cloud in Her Room van Zheng Lu Xinyuan en Beasts Clawing at Straws van Kim Yonghoon) waren te zien op het IFFR. De andere titels waren niet eerder te zien in Nederland: The Trouble with Being Born (Sandra Wollner, 2020), Pari (Siamak Etemadi, 2020), Identifying Features (Fernanda Valadez, 2020) en The Surrogate (Jeremy Hersh, 2020).

Personal Problems

De derde categorie films is Colourful Shades of Black, dat drie aan de Black Lives Matter-beweging te relateren oudere films bevat. Het rauw-realistische drama Killer of Sheep (Charles Burnett, 1978) geeft een onopgesmukt beeld van het leven van zwarte Amerikanen in een arme wijk in Los Angeles. Losing Ground (Kathleen Collins, 1982) is een komisch relatiedrama over een cerebrale hoogleraar en haar vriend, een kunstenaar op zoek naar extatische ervaringen. Hun verschil in levenshouding leidt tot tragikomische botsingen. Daaraan ontbreekt het ook niet in Personal Problems (Bill Gunn, 1980), een half geïmproviseerde ‘meta-soap-opera’ over trouw en overspel in Harlem.

Onder de titel Lazy Sunday Classics tenslotte vertoont het festival drie klassiekers om je in onder te dompelen of door mee te laten slepen: Opening Night (John Cassavetes, 1977), Hedwig and the Angry Inch (John Cameron Mitchell, 2001) en Scarlet Diva (Asia Argento, 2000).

Nu de weergoden nog even om mooi weer vragen.


Roffa Mon Amour, 12 augustus t/m 6 september, culturele ontmoetingsplaats Weelde in Rotterdam.