Focus: Drie hommages Ennio Morricone

Datum 26-04-2022
Auteur Jos van der Burg
Deel dit artikel

Investigation of a Citizen Above Suspicion

Wat maakt de filmmuziek van Ennio Morricone zo goed? Wie dat na Giuseppe Tornatore’s documentaire Ennio zelf wil uitzoeken, kan terecht in Kino in Rotterdam, Filmhuis Den Haag en Lab111 in Amsterdam voor een selectie films met Morricone’s beste soundtracks.

In 2016 kwam het er dan eindelijk van en kreeg de 87-jarige Ennio Morricone de Oscar voor beste muziek. Dat had even geduurd, want in 1959 schreef hij zijn eerste soundtrack. Om precies te zijn 515 (!) soundtracks later kreeg dan eindelijk de Oscar voor beste originele score.

Het zal geen toeval zijn geweest dat Morricone zijn serieuze Oscar kreeg voor de soundtrack van Tarantino’s The Hateful Eight. Wie voor Tarantino werkt, is hip in Hollywood en trekt de aandacht, zodat Morricone weer op het netvlies stond van de leden van de Academy. Dat was sinds 2001 niet meer gebeurd (de obligate ere-Oscar uit 2007 niet meegerekend). Toen kreeg Morricone zijn voorlaatste Oscar-nominatie (voor Giuseppe Tornatore’s Malèna).

Vier keer eerder was hij genomineerd, maar nooit won hij. Vreemd genoeg kreeg zijn muziek voor Sergio Leones Once Upon a Time in the West (1968), Morricone’s beroemdste soundtrack, zelfs geen nominatie. De lp ervan stond eind jaren zestig in ieders platenkast.

Dat commercieel succes en erkenning door muziekcritici verschillende dingen zijn, zat Morricone zijn leven lang behoorlijk dwars. Eigenlijk zou hij iedere twee jaar een Oscar moeten winnen, merkte hij ooit gekscherend, maar met een gekwetste ondertoon, op. Als je goed naar zijn muziek luisterde, hoorde je dat hij alle ins en outs van de compositieleer had bestudeerd en toegepast, zei hij ook ooit een tikkeltje verongelijkt. Begrijpelijk dat verlangen om serieus te worden genomen, want filmmuziek werd lange tijd als tweederangs werk gezien. Dat die tijd voorbij is, blijkt uit Tornatore’s documentaire Ennio, waarin Morricone als een genie wordt geportretteerd en bijkans heilig wordt verklaard.

Wie Morricone’s unieke talent wil horen om perfect bij films in alle genres passende muziek te maken, kan terecht in drie filmtheaters. Kino in Rotterdam vertoont onder de titel ‘Memories of Morricone’ vier films. De vertoningen van twee ervan (Once Upon a Time in the West en White Dog) zijn al geweest, maar de spaghettiwestern The Big Gundown (Sergio Sollima, 1966) en Investigation of a Citizen Above Suspicion (Elio Petri, 1970) staan nog op het programma. Laatstgenoemde film won in 1971 de Oscar voor beste buitenlandse film.

Filmhuis Den Haag vertoont onder de titel ‘The Sound of Morricone’ vier klassiekers: spaghettiwestern A Fistfull of Dollars (Sergio Leone, 1964), de politieke thriller The Mission (Roland Joffé, 1986), de horrorfilm The Thing (John Carpenter, 1982) en de dystopische totalitaire nachtmerrie I cannibali (Liliana Cavani, 1970).

Lab111 pakt onder de titel ‘Il mondo di Ennio Morricone’ uit met maar liefst dertien films. Te zien zijn: A Fistfull of Dollars (Sergio Leone, 1964), Days of Heaven (Terrace Malick, 1978), For a Few Dollars More (Sergio Leone, 1965), Investigation of a Citizen Above Suspicion (Elio Petri, 1968), Once Upon a Time in America (Sergio Leone, 1984), Once Upon a Time in the West (Sergio Leone, 1968), The Battle of Algiers (Gillo Pontecorvo, 1966), The Good, the Bad and the Ugly (Sergio Leone, 1966), The Mission (Roland Joffé, 1986), The Sicilian Clan (Henri Verneuil, 1969), The Thing (John Carpenter, 1982), The Untouchables (Brian De Palma, 1987) en White Dog (Samuel Fuller, 1982)

Laten we Morricone het laatste woord geven: “Ze zijn allemaal mijn kinderen… elke score die ik geschreven heb.”