A Big Bold Beautiful Journey

Deels mierzoete romkom, deels quirky fantasy. Op momenten ontroert A Big Bold Beautiful Journey, ondanks zijn ironische constructie.

David (Colin Farrell) ziet Sarah (Margot Robbie) tijdens een bruiloft en wordt op slag verliefd. Eerst weerstaat ze zijn avances, dan verandert ze van gedachten maar durft hij niet. Autopech geeft hun relatie een tweede kans. A Big Bold Beautiful Journey vinkt alle punten van de romkom-formule af, behalve dan de connectie tussen het koppel. Die blijft bewust oppervlakkig. Zo speelt regisseur Kogonada (After Yang, 2021) een spel met het genre.

Op weg terug van de bruiloft komen David en Sarah magische deuren tegen, die poorten vormen naar momenten uit hun verleden. Die ‘grote, gedurfde, geweldige reis’ die ze ondernemen, moeten we deels ironisch opvatten. Want wat er achter de deuren schuilt is vaak nogal een anticlimax. En als David in de apotheose roept dat hij Sarah nu echt kent, voelt dat belachelijk. Als bewijs herhaalt hij de zelfinzichten die zij hem tijdens de reis heeft verkondigd: Sarah doet anderen pijn omdat ze zelf geen pijn gedaan wil worden. Het moet een grote realisatie zijn, maar het is vooral een open deur.

Wat moeten we hiermee? Absurdistische scènes in het begin kondigen aan dat de film maar half-serieus is en een opmerking aan het einde suggereert bovendien dat de romance niet het punt van de reis was. Intermezzo’s waarbij David en Sarah op een toneel staan, impliceren bovendien dat alles toneelspel is. Dat schipperen tussen quirky en formule-romkom, tussen tongue-in-cheek en ernstig is misschien het punt van de film, die in een vroege scène immers verkondigt dat “het echte in het neppe te vinden is”.

Kogonada gebruikt de romkom dus vooral als construct. Het scenario van Seth Reiss (The Menu, 2022) is niet vernuftig genoeg om het helemaal klaar te spelen, maar toch: de film loopt te koop met zijn holle gemaaktheid, en laat zien hoe hij ons desondanks toch weet te raken. Zoals Sarah in een van de aangrijpendste scènes tegen haar moeder zegt: “Laten we doen alsof”, en haar juist zo de waarheid kan vertellen.

Het doet denken aan de “oké” die Joel en Clementine aan het einde van Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004) tegen elkaar zeggen, als Joel eindelijk beseft dat Clementine en hij al eerder een relatie hebben gehad en dat hun nieuwe poging om samen te zijn dus weer zal falen. Joel zegt dat hij zich niet kan voorstellen dat hij haar ooit niet meer leuk zal vinden; Clementine brengt in dat dit toch zeker zal gebeuren, net zoals zij zich op een gegeven moment gevangen zal voelen in hun relatie. “Oké”, zegt Joel.

Ook David en Sarah weten hoe hun relatie zal eindigen. Net als de kijker weet wat er in een romkom gebeurt. Maar toch. Oké: we gaan mee op reis.