THE MEN WHO STARE AT GOATS

Een parapsychologische legereenheid die de vijand met mind control moet verslaan: the men who stare at goats zou gebaseerd zijn op een waargebeurd experiment.

George Clooney en Jeff Bridges mochten een paar weken los gaan in de speeltuin, en dat leverde het vrolijk anarchistische the men who stare at goats (tmwsag) op. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Jon Ronson vertelt de film het absurde verhaal van de parapsychologische legereenheid New Earth Army die door Vietnamveteraan Bill Django (Bridges) is opgezet om de vijand in het Midden-Oosten halverwege de jaren negentig met telekinese, mind control en een ratatouille van oosterse vechtsporten te verslaan. George Clooney is Django’s grootste troef; Clooney speelt Lyn Cassady, een parapsychologisch wonderkind, of tenminste, zo lijkt het.
Clooney lijkt erop gebrand op allerlei manieren te laten zien hoe absurd de Amerikaanse geschiedenis in elkaar steekt. confessions of a dangerous mind, syriana, good night, and good luck., the good german, michael clayton, burn after reading, up in the air, allemaal vensters op het land, de mensen en de weelings and dealings die ze uithalen om hun eigen macht te bestendigen. Soms doet hij het ernstig en dan weer komisch. Je zou bijna denken dat Clooney binnenkort overstapt naar het documentairemaken als hij niet zoals in tmwsag zoveel zou genieten van het speelse absurdisme. Pretoogjes, maf kapsel, gay politiesnor en danspasjes — cultalarm! — Lyn Cassady is Clooney’s anticool. Clooney en Bridges — die hier sterk aan the big lebowksi’s The Dude doet denken — zijn de juice van deze lichte komedie waarin ook Kevin Spacey even langskomt als een machtsgeile onderofficier. De altijd net iets te zelfgenoegzame Ewan McGregor had thuis mogen blijven maar wordt opgevoerd als tweederangs journalist zodat Clooney iemand heeft om zijn New Earth Army-geheimen aan te vertellen.

Idioterie
Er blijft iets knagen bij het zien van tmwsag maar de vraag is hoe serieus je daarover moet doen bij een komedie als deze. More of this is true than you would believe, opent het verhaal. Gegeven dat de film uitgaat van een non-fictieboek en gegeven de aanwezigheid van parapsychologische eenheden in het Amerikaanse leger, blijft ergens toch die intrigerende vraag liggen. Hoeveel van deze onzin is echt? Die opmerking bij de opening hoort ongetwijfeld bij de grap maar is tegelijk waar. En dus word je nieuwsgierig naar de werkelijkheid. Dan gaat het niet om de vraag of parapsychokrachten bestaan maar gewoon om de geschiedenis van deze fantastische idioterie.
De film is aardig maar niet meer dan dat en hij vervliegt zodra je de zaal uitloopt. Daar kan zelfs wonderboy Clooney niets aan doen. tmwsag mist het venijn dat de film een langere houdbaarheid had kunnen geven. Regisseur Grant Heslov slingert wat komische ingrediënten de ruimte in en hoopt dat ze op wonderlijke wijze samenkomen. Maar daarvoor is komedie een veel te serieuze zaak.

Ronald Rovers