THE GOOD GERMAN

Voor dit eerbetoon aan een genre met femmes fatales en lange schaduwen keert Steven Soderbergh terug naar de troebele dagen van net na de Tweede Wereldoorlog.

Als onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog de twee supermachten willen voorkomen dat één van beiden heel Europa binnen z’n politieke invloedssfeer haalt, wordt in Potsdam de buit aan de overlegtafel verdeeld. De Amerikaanse Kapitein Jake Geisner (George Clooney) keert als journalist terug naar het gebied waar hij voor de oorlog als Associated Press-bureauchef aan de slag was. Officieel komt hij voor werk, maar in werkelijkheid is hij terug om z’n grote liefde Lena (Kate Blanchett) te vinden. Hij vindt haar sneller dan verwacht, maar de zaken blijken niet meer zo eenvoudig als voor de oorlog. Door alle verlangen heen speelt de zoektocht naar een verdwenen Duitse wetenschapper en nog wat intriges inzake een internationale wapenwedloop.
De film is geschoten in de stijl van klassiekers uit het ‘damsell in distress’-genre: denk aan casablanca, met vrouwen die achterover geworpen in de armen van deze of gene liggen en daar met licht bewaterde blik eeuwig willen blijven. Veel zaken blijven onuitgesproken totdat het echt niet meer anders kan. Geliefden spreken niet tegen elkaar maar zwijgen juist. Vroeger kon dat nog.
Tot op zekere hoogte werkt dat prima in the good german: Kate Blanchett is van een zeldzame schoonheid met haar droevige maar ook onpeilbaar zwarte ogen. Ze was nog nooit zo mooi. En George Clooney houdt gepast afstand omdat hij niet helemaal kan inschatten of hij Lena kan vertrouwen. Maar tegelijkertijd wil hij niets liever dan haar meenemen en nooit meer terugkomen. Lena deelt zijn optimisme niet: "Nobody ever really leaves Berlin."

Vuile handen
De gehele plot doet trouwens aan casablanca denken maar hier zeggen waarom precies zou te veel prijsgeven. Het eindigt evengoed ook op een vliegveld en ook in de mist. Soderbergh doet dus niet geheimzinnig over de ‘look and feel’ die hij wilde vangen. Sterker nog, de film is een eerbetoon aan het genre. Soderbergh gebruikte originele lenzen, werkte met ‘old school’ achtergrondprojecties en maakte gebruik van de zogenaamde ‘swipe cut’-montage. Het authentieke materiaal in de film komt uit films die Billy Wilder en William Wyler kort na de oorlog in Berlijn draaiden.
Hoe fijn het ook is om als kijker terug te keren naar het genre, en hoewel Clooney misschien een beetje miscast is of zijn rol gewoon niet goed genoeg speelt omdat hij te veel achter de gang van zaken aan moet rennen, toch rammelt er iets aan the good german. Het probleem is dat de spanning die wordt opgevoerd met de vraag of Geisner Lena voor zich wint en of het hem lukt de intrige te ontrafelen en het hele avontuur überhaupt tot een goed einde te brengen, slechts ten dele wordt ingelost. Op een of andere manier blijft er te weinig te raden over. Lena’s rol wordt duidelijk, de grootmachten gaan over lijken, liefde is bijzaak op het wereldtoneel.
Hé, in een oorlog maakt iedereen vuile handen.
Uiteindelijk is er misschien toch te weinig mist.

Ronald Rovers