LE LAIT DE LA TENDRESSE HUMAINE

Le lait de la tendresse humaine gaat over depressie. Ondanks dat zware thema is het een film in de zon, die grote emoties klein houdt, personages mensen laat zijn en drama en gemakzucht vermijdt.

Dominique Cabrera maakte tot nu toe voornamelijk documentaires. Haar vorige film Demain et encore demain is een egodocument over depressie. Nu vertelt ze daar weer over, deze keer in de speelfilm Le lait de la tendresse humaine.
Zanger en hartendief Patrick Bruel speelt de echtgenoot van Christelle, die op een dag haar baby in bad laat liggen en in paniek het huis uit rent. Cabrera begint er haar film mee, het is meteen de meest ijzingwekkende scène van Le lait de la tendresse humaine. Ook is hij chaotisch, zo chaotisch als het in het hoofd van Christelle wellicht is. Het water komt onder de badkamerdeur uit en de baby is ergens daar binnen. Dat je zoiets als pure horror kunt ervaren, is een kwestie van uitgekiende cameravoering. Als bij een thriller haal je opgelucht adem als blijkt dat de baby niet is verdronken maar slechts ligt te koukleumen in een leeg bad. Een climax in de film en dat allemaal aan het begin. In een paar minuten is duidelijk hoe verward Christelle is, een moeder laat haar pasgeboren baby die ze nog zoogt, immers niet achter?
Niet alleen toont Cabrera de verwarde Christelle maar ze filmt ook regelmatig vanuit haar gezichtspunt. Ook dat is een middel dat vaker wordt ingezet om spanning op te bouwen, hier benadrukt het de uitermate verwarde toestand van de hoofdpersoon. De camera zwalkt, net als Christelle, een trap op, dan weer af, vlucht haar flat uit, rent terug naar huis en schuilt bij de buurvrouw.

Buurvrouw
De voornaamste verhaallijn van Le lait de la tendresse humaine gaat over de zoektocht naar Christelle door familie en vrienden. Ouders, echtgenoot, niemand begrijpt wat er aan de hand is. Het zou makkelijk zijn geweest als Cabrera er een groot familiedrama van zou hebben gemaakt, met op zijn Frans veel gesprekken, analyses en duiding van het vertrek van de depressieve vrouw. Maar Cabrera kiest ervoor om het klein te houden. Dat Christelle bij de buurvrouw is ingetrokken en niet meer weg wil en de buurvrouw dit ook zo laat is al vreemd genoeg. Daarnaast is een verwarde, onzekere familie te zien die zich afvraagt wat er mis is gegaan maar tegelijkertijd door moet met het dagelijkse leven. In dat leven is geen tijd om eens even alles opzij te zetten voor grote emoties, er moet ook geld verdiend worden, de kinderen moeten eten.
Bij dergelijke observaties zou een sombere, nattige herfst misschien het beste passen. Maar Cabrera kiest voor de zon. Het is warm en mensen lopen er luchtigjes bij, in vrolijke zomerkleren. Claire’s appartement is in warme tinten gekleurd en samen met de weidsheid van het CinemaScope-formaat zorgt dat voor lichtheid. Niets in de film wijst op de depressie van Christelle behalve Christelle zelf. Het proces wat zij aangaat met de buurvrouw is er ook niet een van loutering, zij komt slechts tot rust en dat is eigenlijk wat ze nodig had. Le lait de la tendresse humaine is daardoor een hartverwarmende film over gewone mensen met hun onzekerheden, woede, liefde en vooral met elkaar. Niet te dramatisch, niet te gemakzuchtig, maar precies goed.

Gerlinda Heywegen