ZEBRAMAN

Met het stripachtige Zebraman, over een nietsnut die tot superheld transformeert, laat de Japanse filmbeul Miike Takashi (Audition) zich van zijn clowneske kant zien.

Die Miike Takashi toch. Zijn 59e film Zebraman beleefde dit jaar in Rotterdam de wereldpremière en intussen heeft hij nummertje zestig al weer ingeblikt. Dat zijn drang om alles te filmen wat hem aangeboden wordt regelmatig resulteert in werkjes die alleen op video uitkomen, zal hem een rotzorg zijn. De ‘direct to video’-markt in Japan is immers bloeiend, en aan filmische conventies heeft hij een broertje dood. Je zou het met films vol mutilatie, perversiteiten en diepe wanhoop als Visitor Q, Audition en Dead or alive niet denken, maar toch heeft Miike ook een zachte kant. De in Engeland uitgebrachte musicalkomedie The happiness of the Katakuris bevat vrolijke zang en dans, en afgezien van een korte maar krachtige schetenuitbarsting valt er niets onsmakelijks te zien.
Ook Zebraman toont Miike in een vrolijke bui. De suffe leraar Shinichi (Sho Aikawa) biedt de sleur het hoofd door zich ’s nachts als Zebraman, zijn favoriete superheld, te verkleden. In een leren zebrapak gestoken sluipt hij rond door de straten en houdt denkbeeldige gevechten met buitenaardse indringers. Groot is zijn schrik waneer hij op een dag een groep échte engerds uit de ruimte ontmoet. Groot is ook zijn trots wanneer blijkt dat hij in staat is zichzelf in de echte Zebraman te veranderen, om zo Japan van de ondergang te redden.

Ultraman
Het thema van de zwaar bebrilde salaryman, de bespottelijke ambtenaar die zijn nederige maatschappelijke status inruilt voor een rol als held en zo eindelijk zijn zelfrespect herwint, is een terugkerend thema in de Japanse film. Miike Takashi kruiste dit onderwerp met een dolkomische ode aan de legendarische Japanse tv-serie Ultraman, waarin het superheldendom op de hak werd genomen. Anti-held Ultraman dook ook op in een reeks speelfilms zoals Ultraman: monster’s great duel. Die titel klinkt naar camp, en dat is het ook. Middenin Zebraman gaat Miike dan ook compleet los met een spetterende seventies-pastische, compleet met beukende retro-soundtrack, bonte kleuren, idiote monsters en zowaar een gastoptreden van Zebrawoman. Natuurlijk worden de slogans ‘Zebraman!’ en ‘double kick’ hier met zwaar Japans accent uitgekrijst als ‘Zeebuuraaman’ en ‘dooberoo kicku!’
Zover alles goed, ware het niet dat Miike in zijn oude fout vervalt: het is overduidelijk dat de beste man geen meter uit zijn werk wil snijden, wat wederom een film oplevert die met gemak een minuut of twintig korter had mogen duren. Dat is dan ook de enige kritiek, want Zebraman is een sympathiek werkje van een man die naast de beul gelukkig ook de clown kan spelen.

Mike Lebbing