Vincent

In de plezierige, enigszins zwarte komedie Vincent drijven ecologische zorgen een idealistische Vlaamse tiener tot suïcidepogingen, waarmee hij zijn disfunctionele familie flink op de kast jaagt.

Na een kort uitstapje naar Nederland voor het tienerdrama Lena (2011) keert de Vlaam­se regisseur Christophe Van Rompaey voor zijn derde speelfilm Vincent terug naar de plaats waar zijn filmcarrière ooit begon: Gent. De stad van zijn onverwachte succesfilm Aanrijding in Moscou (2008), de aanstekelijke romantische komedie die mede dankzij het gebruik van lokale acteurs en dia­lec­ten een bioscoophit werd en de selectie van het Semaine de la Critique-programma in Cannes haalde. Net als dat eerste succes is Vincent een plezierige, enigszins zwarte komedie, met geweldig spel en een aantal spetterende dialogen, maar anders dan bij het realistische en lowbudget gedraaide Aanrijding in Moscou leggen Van Rompaey en terugkerend scenarist Jean-Claude van Rijckeghem het sentiment er dit keer wel heel dik bovenop. En dat terwijl het titelpersonage een suïcidale, milieuactivistische tiener is.
Die Vincent wordt gespeeld door het zeventienjarige talent Spencer Bogaert (die met een rol in het aankomende IJstijd-epos Alpha ook al door Hollywood is ingelijfd). Een stoïcijns starende tiener, die zijn ouders en twee zusjes telkens op de kast jaagt met zijn milieuactivistische inslag. Want mochten krantenkoppen over rijzende zeespiegels en extreme weersomstandigheden je al niet genoeg angst inboezemen — met de ecologische voetafdrukken die wij achterlaten, zo laat Vincent te pas en te onpas weten, vervuilen we de planeet zoveel dat die over tientallen jaren al onbewoonbaar is. Reden genoeg om eruit te stappen, redeneert hij. Immers: dan is er weer één consument minder — en stiekem droomt de idealistische tiener er ook wel van dat zijn daad een voorbeeld zal zijn. Alleen die familie. Die laat het maar niet toe. Vincent heeft zijn deur nog niet op slot, of er wordt alweer aangeklopt: wat hij aan het doen is?
Suïcidale tiener die het burgerlijke leventje van zijn familie omverschopt. Ondanks die serieuze premisse, lijkt het Van Rompaey veel meer om het komische potentieel van die situatie te doen. Het werkt vooral in het eerste deel dankzij enkele lekker vlot geschreven en droogkomisch gespeelde scènes. Zoals wanneer moeder Marianne (Barbara Sarafian) tijdens een therapiesessie beweert dat Vincent "gewoon depressief is en daar gewoon medicijnen" voor zijn en haar zoon puberend opschrikt: "Medicijnen? Daar ben ik tegen!" Let vooral op die twinkeling in Sarafians ogen wanneer ze het niet laten kan om toch nog even naar Vincents laatste zelfmoordpoging te verwijzen: "Nou je hebt anders wel onze hele slaappillenvoorraad er doorheen gejast." Het is een dynamiek waarvan je langzaamaan gaat vermoeden dat Vincents zelfmoordpogingen net zoveel een schreeuw om aandacht zijn, als een oprechte milieuactivistische daad.
Er lijkt geen uitweg te zijn uit die impasse, totdat tante Nikki vanuit Parijs op bezoek komt. Nikki is het type grote glimlach, niets aan de hand. De Franse steractrice Alexandra Lamy (Ricky) speelt haar als een nerveus rokende en vlot babbelende wervelwind, een charmeur die Vincent met haar energie overdondert. Een pact om stiekem mee naar Parijs te gaan is snel gemaakt. Alleen… al die grandeur? Zijn het gewoon de manieren van een grootsteedse Parisienne? Of verbergt Nikki een onzekerheid? Tijdens de kolderieke roadtrip, waarin ze op de hielen worden gezeten door Vincents familie, worden kloven overbrugd. Wat was dat ook alweer met milieuactivisme?

Guus Schulting