THE RUNAWAYS

Emancipatie via de versterker: Joan Jetts meidenrockband The Runaways is nu, met Jett als uitvoerend producent, in de mal van de biopic gegoten.

Voordat Joan Jett met ‘I love rock ‘n’ roll’ een nummer 1-hit scoorde, speelde ze als tiener in de gruizige rockband The Runaways. Dat die rockband alleen uit meiden bestond was een zeldzaamheid halverwege de jaren zeventig, toen Joan nog van haar gitaarleraar te horen kreeg dat vrouwen geen elektrische gitaar mochten spelen. Joan werd ontdekt door producer Kim Fowley (een duivelse Michael Shannon), volgens haar ‘Frankenstein-looking’, die de grofgebekte meiden tijdens de repetities in een aftandse trailer zelf ook het vuur aan de schenen legt met welbespraakt gevloek en getier: "You bitches need to start thinking like men. No snips, no snails, no puppy dog tails — men wanna fuck! Men want this! Filthy pussy! And you’re gonna give it to them." Omdat vrouwen volgens Fowley geen rolmodel hebben, moeten ze goed naar de mannen kijken en vervolgens zelf de macht in handen nemen. Emancipatie via de versterker. Ze moeten doen wat The Beatles deden: ’to tear this world apart’. Een van hun nummers begint niet voor niets met: ‘I wanne be were the boys are, I wanna fight like the boys do.’ Dit zijn duidelijk rauwere nummers dan Joan Jetts latere gladdere solowerk ‘I love rock ‘n’ roll’ en ‘Crimson and Clover’.
In de documentaire edgeplay over The Runaways vertelt een van de bandleden dat ze zich naar hun mannelijke idolen modelleerden: Cherie Currie leek op David Bowie, Joan Jett op Suzi Quatro en Keith Richards, Lita Ford op Ritchie Blackmore en Jeff Beck, Sandy West op Roger Taylor en Jackie Fox op Gene Simmons. ‘Growing up fast on the road’ moesten de tienermeiden zichzelf bevrijden en hun echte identiteit ontdekken en dat ging niet iedereen goed af. De biopic the runaways concentreert zich op het verschil tussen Cherie Currie (Dakota Fanning) en Joan Jett (Kristen Stewart), de laatste een volbloed rock ‘n’ roller en de eerste een tussen het uitgaanspubliek opgepikte tiener die het rock ‘n’ roll-leven niet aankon. Jett pist op de gitaar van een andere band, Cherie wordt stoned luisterend naar ‘I wanne be your dog’ van The Stooges. De film van videoclipmaker Floria Sigismondi (clips voor Bowie, Björk, The White Stripes) loopt volgens het bekende stramien van ontdekking, succes, afgrond en verzoening, zonder al te veel risico’s te nemen. Dat doet de band geen recht, omdat die zelf wel tegen de stroom in roeiden.

Mariska Graveland