THE ROAD

John Hillcoat zag the road een jaar uitgesteld worden, maar het resultaat is het wachten meer dan waard: zijn postapocalyptische film evenaart de verwoestende poëtische kracht van het boek van Cormac McCarthy.

Een geruststelling voor wie de trailer van the road zag en afhaakte: de film lijkt in niets op dat sensatiebeluste, uitleggerige, bombastische stukje broddelwerk. Regisseur John Hillcoat (the proposition, ghosts… of the civil dead) heeft zich er inmiddels niet voor niets publiekelijk van gedistantieerd. In krap twee minuten weet de anonieme samensteller van het onding namelijk precies alles teniet te doen wat goed en bewonderenswaardig is aan Hillcoats film, waarin een vader (Viggo Mortensen) en zoon (Kodi Smit-McPhee) zich door een postapocalyptisch Amerika ploegen.
Wat betreft het fragmentarische verhaal is dat alles. Een vader, een zoon, een weg. Een weg nergens heen, want al snel is duidelijk dat het beetje hoop dat de twee putten uit hun tocht richting de kust een wassen neus is. Het kan daar niet beter zijn, want het kan nergens meer beter zijn; de wereld is simpelweg vergaan. Het enige dat resteert, is een plukje mensen dat nog niet doorheeft dat ze al zijn uitgestorven. Maar van menselijkheid is in de meeste van hen allang geen sprake meer: als kannibalen struinen ze het permanent onder een laag as bedekte landschap af.

Uitspattingen
Die trailer van the road zal nog eens voer worden voor seminars waar marketinggoeroes uileggen hoe je een film niet verkoopt. Weg was de poëtische, contemplatieve sfeer uit het boek van Cormac McCarthy (no country for old men) waarop de film werd gebaseerd; vervangen door opzwepende muziek en actiebeelden. Weg was de subtiele ambiguïteit rondom de ramp die alles, maar dan ook alles heeft weggevaagd, vervangen door een verzameling nieuwsbeelden die het allemaal haarfijn uitlegden. En weg was het verhaal van een steeds wanhopiger vader en zijn zoon die geen andere wereld kent dan deze; vervangen door smeulende blikken tussen Mortensen en Charlize Theron als de moeder, die in het boek juist de grote afwezige is.
Maar goddank: in Hillcoats film is alles zoals het hoort te zijn. Of in ieder geval: zoals McCarthy het schreef. Dus: een overheersend contemplatieve sfeer met korte uitspattingen van intense angst. Dus: geen uitleg over deze grauwgrijze wereld, maar gewoon er middenin zitten. Theron is beperkt tot een handvol flashbacks. De nadruk ligt op de band tussen de vader, gericht op zelfbehoud, en de zoon, die het laatste restje onschuld en mededogen in deze wereld met zich meedraagt.

Joost Broeren