The Light Between Oceans

In zijn eerste grote studiofilm verfilmt Derek Cianfrance de roman van M.L. Stedman over liefde en ouderschap in het Australië van de vroege twintigste eeuw. Het blijkt een ongelukkig huwelijk van rauwe emoties en gelikte stijl.

In zijn doorbraakfilm Blue Valentine (2010) toonde regisseur Derek Cianfrance een gedoemde romance. In The Place Beyond the Pines (2012) stond daarna het doorgeven van trauma’s van generatie op generatie centraal. Die twee lijnen komen bij elkaar in The Light Between Oceans, een verfilming van M.L. Stedmans gelijknamige roman, die speelt in het Australië van de vroege twintigste eeuw.
De film brengt ook twee visuele stijlen samen. Het rauwe emotionele realisme dat Cianfrance’s vorige twee films kenmerkte is er nog, maar nu gevangen in de sentimentele stijl van een prestigefilm die duidelijk een gooi naar de Oscars doet. Het is een ongelukkig huwelijk.
Cianfrance’s vaardigheid als acteursregisseur staat nog altijd als een paal boven water. The Light Between Oceans draait om Michael Fassbender als Tom Sherbourne, een veteraan van de Eerste Wereldoorlog die terug in Australië een baan aanneemt als vuurtorenwachter op het afgelegen eilandje Janus, honderden kilometers van de zuidwestelijke kust. De afgestompte Tom zoekt er afzondering, maar stuit in plaats daarvan op de energieke Isabel (Alicia Vikander).
Ze trouwen en proberen een gezin te stichten, maar twee pijnlijke miskramen zorgen voor spanningen. Wanneer een roeibootje met een dode man en een baby aanspoelt, overtuigt Isabel haar man ervan dat ze het kind kunnen houden. Pas jaren later stuiten ze op Hannah (Rachel Weisz), de echte moeder van hun dochter.
Het spel van Fassbender en Vikander (die tijdens de opnames een stel werden) en Weisz overtuigt en emotioneert. Helaas durfden de filmmakers daar niet op te vertrouwen. Of het Cianfrance zelf was of de producenten van zijn eerste grote studiofilm: iemand vond het nodig alle emoties kracht bij te zetten met een soundtrack vol opdringerige violen. De weerbarstige natuur van het eiland speelt op indringende momenten een centrale rol in lyrische close-ups, om vervolgens te worden gereduceerd tot ansichtkaart-achtige helikoptershots. Wat rest is een degelijke boekverfilming die schreeuwt om meer lef.

Joost Broeren