THE HOLLYWOOD SIGN

The Hollywood sign, slotfilm van het Nederlands Film Festival, is het Amerikaanse filmproject van Leon de Winter en René Seegers, mede-oprichters van de Eerste Amsterdamse Film Associatie, aan wie in Utrecht ook een retrospectief is gewijd. Zij maakten een pretentieloze komedie met Rod Steiger, Tom Berenger en Burt Reynolds als drie filmacteurs op hun retour.

Er staan bijzonder weinig Nederlandse namen op de aftiteling van The Hollywood sign. De eerste film van Leon de Winters productiemaatschappij Pleswin is weliswaar mede dankzij de fiscaal voordelige financieringsregeling tot stand gekomen, maar aan The Hollywood sign is dat nauwelijks af te zien. Afgezien van de inbreng van De Winter zelf, die ook het scenario schreef, is de film voornamelijk een Duits-Amerikaanse aangelegenheid. Sönke Wortmann (Der bewegte Mann) regisseerde de film en de acteurs zijn Amerikaans. Daarom is het terecht dat The Hollywood sign op het Nederlands Film Festival niet zal meedingen naar de Gouden Kalveren. De politici die wilden dat de Nederlandse film met behulp van de fiscale cv-constructie een commercieel Hollywood-achtig tintje krijgt, kunnen tevreden zijn. Want niet alleen cast en crew, maar ook het scenario van De Winter is op-en-top Amerikaans. De film speelt zich af in de Amerikaanse filmwereld, met als middelpunt ‘The Hollywood sign’, de huizenhoge lettersculptuur in de heuvels van Los Angeles.

Vrieskist
Bij dat monument vinden de uitgerangeerde filmacteur Tom Greener (Tom Berenger) en twee even onfortuinlijke collega’s (Rod Steiger en Burt Reynolds) het lijk van een man die betrokken is bij een grootschalige roof uit een casino in Las Vegas. De acteurs verbergen de dode gangster in de vrieskist, en proberen het geld van de andere bendeleden afhandig te maken. Tijdens hun naspeuringen blijkt echter dat de opzet van de diefstal geheel gemodelleerd was naar een filmscenario dat Toms ex-vriendin ooit geschreven had.
Fictie en werkelijkheid zijn zodoende op verschillende manieren met elkaar verstrengeld: het verzonnen script wordt realiteit en acteurs die in de filmwereld niet meer aan de bak komen, gaan in het echte leven politieagenten spelen. Pistolen blijken nep, en sommige wendingen in het verhaal zijn opzichtig ongeloofwaardig. In de roman van De Winter zorgden zulke dubbele bodems nog voor een postmoderne gelaagdheid. Hier zijn ze echter ontdaan van zulke pretenties en dienen ze slechts ter vermaak. Niettemin zijn deze schijnbewegingen, zoals het voorspelbare einde, soms nogal flauw.
Sönke Wortmann heeft The Hollywood sign desondanks adequaat als komedie geregisseerd maar het zijn vooral Reynolds, Steiger en Berenger die de film overeind houden. Met name de scène waarin zij in hun rollen van rechercheurs bij de misdadigers op bezoek gaan is erg geestig. Schmierend imiteren ze alledrie een ander type detective en omdat hun improvisaties zo slecht op elkaar zijn afgestemd, wordt hun optreden een potsierlijke vertoning.
Er schemert zelfs enige zelfspot in hun spel door. In een sentimentele bui kijkt Burt Reynolds naar de western Navajo Joe, een film uit Reynolds eigen glorietijd, vóór hij afzakte tot B-acteur en voordat hij dankzij Boogie nights herontdekt werd. Op dat moment raken fictie en werkelijkheid op een geheel nieuwe manier verstrikt.

Pieter Bots