THE HOLE (Joe Dante)

Zo’n gat in de keldervloer dat toegang geeft tot de onderwereld van je grootste angsten doet het natuurlijk goed in 3D. Toch is het een raadsel waarom de 3D-jury in Venetië voor the hole koos.

Na hun verhuizing naar een saai provincieplaatsje vinden de opstandige tiener Dane en zijn jongere broertje Lucas in hun nieuwe woning een verborgen luik dat toegang biedt tot een put zonder bodem. Bijgestaan door hun nieuwe buurmeisje laten de kinderen een videocamera in de diepte zakken. Iedereen die het horrorrepertoire kent weet dat dit vragen is om moeilijkheden.
In het door veteraan Joe Dante (piranha, gremlins en het onvolprezen small soldiers) geregisseerde the hole zijn heel wat vertrouwde horrorelementen bij elkaar gesprokkeld. Toch is het geen griezelfilm waarvan de haren recht overeind gaan staan. Als bescheiden pluspunt kunnen we aanvoeren dat de personages sympathiek zijn en dat er in ieder geval een poging is gedaan de spookverschijningen in dienst te stellen van serieuzer drama, al laat de uitwerking daarvan weer veel te wensen over. Alsof het allemaal niet de complexiteit van een kinderfilm mocht overstijgen.
Weinig reden dus om er veel aandacht aan te besteden, ware het niet dat the hole een mooie prijs heeft gewonnen. Op het festival van Venetië werd in 2009 voor het eerst een competitie voor 3D-films gehouden, en de winnaar was, geheel onverwacht, het buiten de grote studio’s om geproduceerde the hole. Zou Dante echt de stereoscopische film weer een stukje volwassener hebben gemaakt?

Proefballonnetjes
Moeilijk te zeggen. Het belangrijkste is misschien dat Dante en zijn Nederlandse cameraman Theo van de Sande het 3D-effect bewust terughoudend hebben toegepast, hoewel ook weer niet heel consequent. Af en toe konden de makers toch de verleiding niet weerstaan om iets in de richting van het publiek te laten vliegen.
Volgens een toelichting in de persmap heeft Dante met het driedimensionale beeld willen bereiken dat de kijker zich opgenomen voelt in de wereld van de personages en zich zodoende sterker met hen identificeert. Een loffelijk streven, maar zo werkt het niet.
Soms versterkt het driedimensionale beeld inderdaad het realistische karakter van de locatie, maar verder zijn het vooral opvallende details (de zichzelf losdraaiende schroeven van het luik bijvoorbeeld) en soms wat gekunstelde taferelen die met wisselend succes de aandacht trekken. Meer een kwestie van proefballonnetjes dan een consistente visie. Zwemmende meisjes en jongens zien er bijvoorbeeld prachtig uit, maar je krijgt wel de indruk dat zo’n zwembadscène alleen is toegevoegd vanwege het mooie 3D-plaatje.
Ondanks de goede intenties is the hole als 3D-film te wisselvallig om nog veel aandacht te trekken. Zelfs met de stand van zaken anno 2009 in het achterhoofd is het een raadsel waarom de jury hier meer van onder de indruk was dan van het voortreffelijk uitgevoerde 3D-concept van coraline, een van de andere films in de 3D-competitie. Opvallend is ook dat het verwrongen droomdecor in een van de laatste scènes meer aan het expressionisme van caligari te danken heeft dan aan de 3D-techniek. En die werd gemaakt in 1919.

Leo Bankersen