THE ASTRONAUT’S WIFE

Hoe ziet een griezelfilm voor vrouwen eruit? Meer suggestie dan special effects, een vrouwelijke hoofdpersoon om je mee te identificeren, angst over een zwangerschap en natuurlijk een knappe vent. Zoiets als The astronaut’s wife, een film die zijn gebreken heeft, maar desondanks opmerkelijk is: Johnny Depp als zonderlinge astronaut!

De inspiratiebron voor The astronaut’s wife is onmiskenbaar Rosemary’s baby geweest, de klassieker waarin Mia Farrow onder invloed van haar ogenschijnlijk behulpzame buren een duivelskind baart dat we nooit te zien zullen krijgen. Het is een van de engste films ooit gemaakt, en het is niet verwonderlijk dat het regisseur Rand Ravich bij lange na niet is gelukt om die beklemmende sfeer te evenaren met zijn debuut The astronaut’s wife. Desalniettemin zijn de pogingen die hij onderneemt (gefluister uit de muren à la Rosemary’s baby) niet onplezierig; hij neemt flink de tijd om de spanning op te bouwen, waarbij hij meer aandacht heeft voor de groeiende paranoia van de hoofdpersoon uit de titel dan voor goedkope schokeffecten.
De vrouw van de astronaut heet Jillian, naturel gespeeld door Charlize Theron die een zelfde soort kapsel draagt als Mia Farrow destijds. Ze krijgt van de NASA te horen dat haar man (Johhny Depp met immer donkerglanzende ogen) in een baan om de aarde twee minuten het contact heeft verloren met het hoofdkwartier. Eenmaal terug op onze planeet gedragen hij en zijn mede-astronaut zich bijna onmerkbaar anders. Waarom luisteren ze de hele nacht naar de radio? En wat bedoelde de vrouw van de mede-astronaut toen ze "hij verschuilt zich in me" fluisterde, vlak voordat ze met die radio in bad zelfmoord pleegde? Dat Jillian zwanger blijkt te zijn van een tweeling, altijd verdacht in een griezelfilm, is ook al geen garantie voor huiselijk geluk.

Kauwgom
The astronaut’s wife is zo’n film waar je pas achteraf je twijfels bij formuleert, maar die zich tijdens het kijken wel degelijk aangenaam ontrolt. De scène vlak voor het einde zou je wel willen vergeten, en de potenties van het scenario hadden best beter benut mogen worden, maar hoe blij kan je tegelijkertijd zijn met een film waarin je bang wordt van een doodgewone radio. Of van een nachtmerrie waarin de steeds depressiever wordende Jillian zichzelf ziet liggen in bad, hoogzwanger en geëlektrocuteerd.
De fans van Johnny Depp, waaronder ondergetekende, krijgen het helaas soms zwaar te verduren. Johnny kan zich weinig uitleven als zonderlinge astronaut. Onbedoeld lachwekkend is hij zelfs in scènes waarin hij, zoals het een echte ruimtevaarder betaamt, smakt met zijn kauwgom en een patserige grote zonnebril draagt. Naarmate de film vordert doet hij zijn uiterste best om zijn personage zo emotieloos mogelijk te spelen, want de spanning van de film zit hem vooral in de vraag of de hij nou wel of niet veranderd is in die twee minuten.
De film is in Amerika gekraakt door de pers en geflopt in de bioscoop, zodat het nog meer te hopen valt dat regisseurs en publiek het subtiele griezelen weer serieus gaan nemen, zonder terug te vallen op de ironie waar de meeste horrorfilms tegenwoordig zo sterk op leunen.

Mariska Graveland