Take Shelter

Het simpele leven van Curtis LaForche: een baan in de bouw, een huis met zo’n mooi wit hek er om, een vrouw, een dove dochter en een hond. Maar zal het bestand zijn tegen zijn steeds grotesker wordende visioenen van het naderende einde?

Er nadert een storm. We weten het allemaal, maar willen het niet zien. De economie stort in, het milieu gaat naar zijn moer, het midden oosten staat in brand, en wij consumeren door.
Bouwvakker Curtis Laforche (Michael Shannon) ziet die storm aan de horizon wél in Take Shelter, waarmee regisseur Jeff Nichols (Shotgun Stories) in 2011 op het filmfestival van Cannes het bijprogramma Quinzaine des Réalisateurs won. Letterlijk: donkere wolken pakken zich boven zijn hoofd samen, olieachtige regen druppelt op zijn handen. Maar hij is de enige die het ziet, en de mensen om hem heen — zijn vrouw, zijn baas, zijn beste vriend, zijn dorpsgenoten — maken zich vooral zorgen dat Curtis gek aan het worden.
Het gelukkige white-picket-fence gezinsleven van Curtis wordt langzaam gesloopt door zijn visioenen. Hij verwaarloost zijn werk, blaft zijn vrouw Samantha (Jessica Chastain) af en stort zich megalomaan op de bouw van een schuilkelder in zijn achtertuin. Hoofdrolspeler Michael Shannon geeft perfect weer hoe de introverte Curtis langzaam zijn greep op de realiteit lijkt te verliezen als zijn visioenen gaandeweg de film steeds groteskere vormen aannemen.
Nichols knipoogt daarbij in de stilering duidelijk naar de bombastische einde-van-de-wereldfilms van makers als Roland Emmerich. Zo plaatst hij zijn film expliciet als commentaar op hedendaags Hollywood. Ook dat Curtis en zijn vrouw Samantha een doof dochtertje hebben, is in dat licht veelzeggend. Op allegorische wijze waarschuwt Take Shelter voor de neiging doof te zijn voor waarschuwingen, onze koppen in het zand te steken. Want Hollywood mag ons dan tonen dat alles altijd op zijn pootjes terechtkomt, soms zijn de stormen geen illusies.

Joost Broeren