SCHULTZE GETS THE BLUES

Debuterend regisseur Michael Schorr maakte een aandoenlijke en prachtig gefotografeerde tragikomedie over een werkloze Duitse mijnwerker die gegrepen wordt door de cajunmuziek.

Met een blik vol verwarring kijkt Schultze naar de radio als hij voor het eerst cajunmuziek hoort. Deze zwaarlijvige Duitser is zelf een fanatiek accordeonist, maar speelt daar altijd traditionele polkadeuntjes op. En nu hoort hij voor het eerst die levenslustige muziek uit Louisiana. Dat er ook zulke klanken uit een accordeon kunnen komen! Eerst zet hij de radio weer uit en loopt de kamer uit. Dan keert hij terug naar het apparaat, zet het weer aan, en hij is verkocht.
In Schultze gets the blues, het debuut van regisseur Michael Schorr, neemt het leven van Schultze een nieuwe wending. Hij werkte als mijnwerker in een Duits dorpje, maar wordt op straat gezet. De rest van zijn leven lijkt gesmoord te worden in een gezapig bestaan met vissen, accordeonspelen en het bezoeken van zijn oude moeder als enige tijdspassering. Totdat hij de blues ontdekt.
Aanvankelijk vraagt hij nog vertwijfeld aan zijn huisarts of er niet iets met hem aan de hand is, nu hij van zulke muziek houdt. Vervolgens accepteert hij zijn nieuwe muzikale voorkeur en raakt gefascineerd door de cultuur van de Deep South. De dorpsbewoners begrijpen maar weinig van zijn nieuwe smaak — dat is toch negermuziek! — maar hij gaat cajunschotels koken en leert zichzelf de snelle accordeonriedeltjes aan. Hij vliegt naar Louisiana en vaart daar in een bootje over de swamps. Zijn reis eindigt op de dansvloer, waar ze precies de muziek spelen die hij op de radio hoorde. De cirkel is rond: hij heeft zijn levendoel bereikt.

Vlammetje
Regisseur Michael Schorr deed vooral ervaring op als documentairefilmer. Dat is ook aan deze film af te zien: Schorr vertelt zijn verhaal met weinig woorden, laat de beelden voor zichzelf spreken, maakte veel gebruik van amateuracteurs en filmde op locatie in Sachsen-Anhalt, Texas en Louisiana. Een en ander heeft tot gevolg dat Schultze bijzonder authentiek aandoet.
Met de lange camera-instellingen en de vele totaalshots lijken de beelden rechtstreeks afkomstig uit een fotoreportage van een landschapsfotograaf. Aan het begin van de film zien we de troosteloze, uitgewoonde industriële vlakten van het voormalige Oost-Duitsland. Als Schultze eenmaal in het zuiden van de Verenigde Staten is aangekomen, maken Schorr en cameraman Axel Schneppat prachtige maar even mistroostige opnames van het dampende moerassen en desolate bars.
Schultze gets the blues is een soort kruising tussen de films van Kaurismäki en About Schmidt geworden. Net als zijn Finse collega maakt Michael Schorr poëzie van het norse leven van de zwijgzame gewone man; en Schultze maakt na zijn werkzame bestaan op eenzelfde manier hernieuwd kennis met het leven als Jack Nicholson in de film van Alexander Payne.
Het aandoenlijke, ingetogen spel van hoofdrolspeler Horst Krause zorgt er voor dat je meegaat in de wonderlijke wederopstanding van de binnenvetter Schultze. Je ziet hoe het vrolijke cajundeuntje een vlammetje in hem doet ontbranden en hem nieuw levensgeluk geeft.

Pieter Bots