Schemer

Schemer blinkt uit in het vertellen van een verhaal dat losjes is gebaseerd op de moord op Maja Bradaric, en duikt daarbij in de duistere krochten van de tienerpsyche.

Vijf tieners in een auto, voor de deur van een statig huis; drie jongens en twee meisjes. Bedrukte stilte, afgewende blikken. In de schaarse, op beschuldigende toon uitgesproken dialoog wordt duidelijk wat de oorzaak van de spanning is: hun vriendin Jessie is verdwenen, en de vijf weten overduidelijk meer dan ze naar de buitenwereld willen laten blijken. En vooral naar de ouders van Jessie toe, bij wie ze nu voor de deur staan. Dus spelen ze een scène later het spel mee: de verontruste vriendengroep, die helpt zoeken naar hun vriendin in de uiterwaarden rondom hun woonplaats. En dan stuiten ze op het lijk.

In slechts twee korte scènes schetst regisseur Hanro Smitsman het uitgangspunt van Schemer, zijn tweede bioscoopfilm na het goed ontvangen debuut SKIN (2008). Als we vervolgens terugspringen om te zien wat er gebeurd is en waarom, blijft de vertelstijl even economisch en effectief. Een voor een worden de zes vrienden uitgelicht: de kattige en jaloerse Frauk (Melody Klaver); haar macho vriendje Rico (Gerson Oratmangoen); de homoseksuele Mick, die heimelijk verliefd is op zijn vriend Caesar; de ongrijpbare Jessie (Gaite Jansen), die Rico om haar vingers lijkt te winden; alfamannetje Caesar, die alleen voor zijn doodzieke moeder zorgt; en ten slotte muurbloempje Ilse, het vriendinnetje van Caesar en de beste vriendin van Jessie.

Vuurzee
Het is een bekend gegeven, en dat is niet alleen omdat de schokkende moord op Maja Bradaric uitgebreid in de pers werd besproken. Moordende tieners zijn een terugkerende fascinatie van vooral Amerikaanse misdaadseries als C.S.I. Maar ook de recente Vara-serie Vuurzee draaide om de gevolgen van de verdwijning van een tienermeisje uit een gemeenschap; Robert Kievit, een van de scenaristen van die serie, is zelfs als coproducent aan Schemer verbonden.

Met zo’n overvloed aan films en series met een gelijksoortig uitgangspunt is het dus extra van belang hoe het verhaal verteld wordt, en daarin blinkt Schemer uit. De focus ligt exclusief op de vriendengroep; telkens ligt het perspectief bij een van de zes. Dat legt weliswaar soms een iets te zwaar accent op de wisselende prestaties van de jonge acteurs, maar maakt ook de vernuftige structuur van de film mogelijk. Vooral in het eerste half uur, waarin de onderlinge verhoudingen geschetst worden, springen we continu heen en weer in de tijd. Diverse scènes worden vanuit een ander gezichtspunt herhaald, waarbij de nadruk steeds net iets anders is, en de vork steeds net anders dan gedacht in de steel blijkt te zitten. Iedereen heeft zijn geheimpjes, zijn onzekerheden, zijn blinde vlekken. Zo wordt langzaam aannemelijk gemaakt hoe Jessie zich de moorddadige toorn van haar vijf vrienden op de hals haalt, zonder dat ze zich dit zelf beseft.