Pim & Pom: Het grote avontuur

Twee speelse poezen met karakter in een charmante handgetekende animatiefilm die een prettig retrogevoel oproept.

Zo kan het dus ook. Je niets aantrekken van de computeranimatietrend met 3D-effecten. Besluiten dat de eigenwijze manier waarop Fiep Westendorp de poezen Pim en Pom tekende gewoon prima is, ook als ze tot leven moeten komen. Die aanpak bepaalt de sfeer van Pim & Pom: Het grote avontuur, een animatiefilm die aangenaam tijdloos is en eenvoud tot kunst heeft verheven.
Pim en Pom werden eind jaren vijftig bedacht voor de kinderpagina van Het Parool. Mies Bouhuys schreef de verhaaltjes over de twee katten en hun baasje dat simpelweg ‘de Vrouw’ heet. Fiep Westendorp tekende de illustraties. De door Gioia Smid geregisseerde bioscoopfilm die we nu zien ligt in het verlengde van de eerder onder haar supervisie tot stand gekomen reeks korte Pim & Pom-animatiefilmpjes. Deze op Nickelodeon uitgezonden serie werd in 2010 en 2011 bekroond met de Cinekid Kinderkast Award voor Beste Kinderprogramma. De film is nu geselecteerd voor kinderfilmfestival TIFF Kids in Toronto.
De charme van de door Georgina Verbaan en Tjitske Reidinga van stem voorziene Pim en Pom is dat het poezen zijn die zich gedragen als kinderen. In Het grote avontuur ontsnappen ze tijdens een picknick in het bos aan de nichtjes van de Vrouw, twee brutale meisjes die snode plannen met de katten hebben. Het verhaal op zich is niet bijster verrassend, soms zelfs een beetje aan de brave kant. Maar de toon wordt vooral gezet door het parmantige karakter van de poezen en andere figuren, waardoor het ook voor de volwassen kijkers plezierig genoeg is.
De frisheid van de film zit hem daarnaast in de bijna gewaagd eenvoudige, sterk grafische stijl die heel dicht bij het werk van Westendorp is gebleven. Achtergronden zijn soms simpele kleurvlakken, en tijdens intermezzo’s maken vrolijke slingers en andere abstracte figuren soms een dansje met Pim en Pom.
Het gebruik van overwegend zachte pasteltinten is misschien wat veel van het goede, maar het loslaten van het realisme heeft ook iets feestelijks. De zon staat als een versiering aan de hemel en zelfs zonder getekende mondjes zijn de poezen expressief genoeg. Er zijn zelfs enkele scènes die aan Tati doen denken. De kleuters kijken ongetwijfeld hun ogen uit.

Leo Bankersen