METALLICA: SOME KIND OF MONSTER

Een enorme crisis die het voortbestaan bedreigde van Metallica, de beroemdste heavy metal band ter wereld, is het onderwerp van een openhartige documentaire.

Voor wie het nog niet wist: heavy metal is geen nietig subcultuurtje dat uitsluitend wordt bevolkt door puisterige pubers. Neem de Amerikaanse band Metallica, die al ruim twintig jaar overal ter wereld zalen platspeelt voor een divers publiek en verantwoordelijk is voor 90 miljoen verkochte albums. En dat alles met beenharde muziek, die al jaren wordt beschouwd als een grote vernieuwende factor binnen het genre. De uitbundige levensstijl van de bandleden — de groep werd ook wel gekscherend ‘Alcoholica’ genoemd — begon de ruime dertigers enkele jaren geleden op te breken. En dan hebben we het niet alleen over geteisterde levers, ook psychisch zat de band in het desastreus verlopen jaar 2001 op een dood spoor. Tijdens het maken van een nieuw album nam Metallica daarom een groepstherapeut in dienst. Op dat moment begonnen documentairemakers Joe Berlinger en Bruce Sinofsky (Paradise lost) met een cameracrew de band dag in dag uit te volgen. Ruim twee jaar later werden de opnamen de documentaire Metallica: some kind of monster voltooid.
Het is een onthullend portret van een band in crisis: bassist en motor Jason Newsted verlaat de band, de opnamen voor het album verlopen stroef, de enorme ego’s van drummer Lars Ulrich en gitarist/zanger James Hetfield botsen voortdurend.

Kokend
Berlinger en Sinofsky hanteren de ‘fly on the wall’-methode, maar concentreren zich daarbij eerder op de harde noten die tijdens de therapiesessies worden gekraakt dan die van de snoeiharde muziek. Dat levert een redelijk intiem portret op, maar de bandleden laten zelden het achterste van hun tong zien. Daarom is het hoogtepunt makkelijk aanwijsbaar: een confrontatie tussen ex-gitarist Dave Mustaine (die in 1983 uit de band werd gezet) en Lars Ulrich is ontluisterend, want doordrenkt van twintig jaar wrok en pijn van de kant van Mustaine.
Al met al is Metallica: some kind of monster vooral interessant voor de fans, want voor de buitenstaanders wordt het bijzondere van de muziek en de band niet echt inzichtelijk gemaakt. Alleen de persoonlijke worsteling van Hetfield om zich van zijn demonen te bevrijden levert een vuistvol realistisch drama op. Nee, neem dan het slotakkoord, de opening van het eerste concert van Metallica sinds Hetfields ‘rehab’. Met de intro-tonen van het The good, the bad & the ugly-thema start het kippenvel en speelt de band een schitterende thuiswedstrijd voor een kokend publiek. Waardoor weer eens duidelijk wordt dat zelfs een paar minuten muziek van Metallica de makers zelf ver overstijgt, alle zieleroerselen, persoonlijke crises, en getuigenissen op de divan ten spijt.

Mike Lebbing