Lotus

De mozaïekfilm Lotus, vol mensen die elkaar niet meer kunnen vinden, is een mooi geacteerde staalkaart van eigentijds ongemak.

"Zijn er ook bijverschijnselen?" vraagt de oude dame die uit het leven wil stappen, nadat haar dochter (Monic Hendrickx) haar de dodelijke medicijnen wat ongemakkelijk heeft toegeschoven. Zelfs nu hebben ze elkaar niets wezenlijks te vertellen. Troost put de dochter alleen uit een ontmoeting met een kraandrijver die haar meeneemt naar een uitkijkpunt hoog boven Rotterdam. Het is een onverwacht poëtisch beeld in deze beklemmende mozaïekfilm waarmee Pascale Simons (Kinkerstraat) haar bioscoopdebuut maakt.
De gemeenschappelijke deler van de vijf verhalen is dat alle personages een crisis doormaken en niet in staat lijken om hun naasten te bereiken. De eenzaamheid van de hedendaagse stadsmens — het is een bekend arthousefilmcliché dat Simons hier met enigszins wisselend succes leven inblaast.

Bizar ongeval
Neem bijvoorbeeld de homoseksuele huisvader (Raymond Thiry) die vol broeiende verlangens bij zijn vriendin en kinderen zit te verpieteren. Toch durft hij niet zijn geluk te grijpen als dat zich op een parkeerplaats aandient. Maar hoe dat dan verder precies zit, daar moet je maar naar raden. Waarmee dat vastgelopen leven toch iets kunstmatigs krijgt. Een bedachte illustratie bij een thema.
Zoiets proef je ook bij het gescheiden echtpaar (Jack Wouterse en Frieda Pittoors) dat ieder weekend krampachtig doet of ze nog gezellig bij elkaar zijn om zo hun autistische zoon voor de waarheid te behoeden. De treurigheid van dat samenzijn wordt er stevig ingewreven, maar zo heel veel meer dan dat is het toch niet.
De nadrukkelijke manier waarop twee hippe dertigers (Nasrdin Dchar en Birgit Schuurman) zich aan elkaar ergeren en langs elkaar heen praten is zelfs demonstratief. Vervolgens moeilijk te geloven dat ze plotseling tot inkeer komen en elkaar dansend omhelzen nadat ze getuige zijn geweest van een bizar ongeval.
De meest overtuigende episode is die met Chris Zegers als sportman in rolstoel. Aangrijpend, zoals hij met zijn uitbundige gedrag en stoere baldadigheid zijn angst en woede probeert te maskeren. In al zijn opstandigheid heeft hij nauwelijks oog voor de toenadering van een revaliderend meisje, een bescheiden maar wondermooie rol van Georgina Verbaan.
Op zo’n moment valt alles vanzelfsprekend op zijn plaats en word je niet op een afstand gehouden door minder subtiele constructies of duidelijk zichtbare bedoelingen. Aan de acteurs zal het overigens niet liggen, die zijn over de hele linie voortreffelijk. Ook van het Rotterdamse stadsbeeld is goed gebruikgemaakt.

Leo Bankersen