LOADED

Anna Campion is de jongere zus van Jane, en ook Anna maakt films. Voor een aankomende filmer moet zo’n getalenteerde voorganger in de familie flink lastig zijn, want ondanks de evidente voordelen van een dergelijke connectie, staat zo iemand permanent bloot aan een vergelijkend warenonderzoek. Gelukkig maakt Anna Campion het de critici niet al te makkelijk, want de stijl van haar veelbejubelde zus probeert ze zeker niet na te apen. Haar sfeervolle speelfilmdebuut kenmerkt zich door weinig opsmuk en een reeks direct gefilmde scènes, waarin veel ruimte is gelaten voor de jonge acteurs.

Een groepje vrienden, allemaal tegen de twintig jaar oud, verblijft een weekeinde in een oud verlaten landhuis om een horrorvideo op te nemen. Hun uiteenlopende karakters zorgen voor de nodige problemen op de set, en ook in de privésfeer ontstaan er allerlei relaties en conflicten, waarbij de emoties regelmatig hoog oplopen. Niet geheel onverwacht loopt het samenzijn uit de hand, vooral als het groepje na een hectische dag filmen besluit om zich collectief over te geven aan een LSD-trip.
De centrale persoon in de film is Neil, een jongen die vreselijk met zichzelf in de knoop ligt en die zelfs een tape van zijn psychotherapeutische sessies heeft meegebracht naar het landhuis. Voor Neil is het maken van de horrorvideo eigenlijk bijzaak, het uitje naar het landhuis vormt vooral een mooie gelegenheid om eindelijk zijn mooie, maar seksueel geremde vriendin Rose in zijn bed te krijgen. Zijn omstandige aanpak wordt bekritiseerd door zijn rechtlijnige, materialistisch ingestelde vriend Lance, die overdreven overtuigd is van zijn eigen talent.
Lance denkt dat de videoproduktie voor hem wel eens de weg zou kunnen openen naar geld en roem, wat niet pleit voor zijn kritische vermogens. Het verhaal dat de vrienden verfilmen is een werkelijk onmogelijke Keltische hutspot vol met messentrekkerij, rookgordijnen, wederopstandingen, en geknaag aan ingewanden, waarvoor zelfs de meest doorgewinterde camp-liefhebber zijn neus zou ophalen.

Grote twijfels
De brutale stijl en herkenbare thematiek van de film doen denken aan de betere televisieserie voor jongeren, zoals de IKON (maar ook de BBC), die vroeger met enige regelmaat produceerde. Campion, zelf al geruime tijd geen twintiger meer, geeft in haar benadering blijk van een oprechte belangstelling voor de schemerwereld waarin volwassen wordende jongeren verkeren, een wereld vol met tegenstrijdige gevoelens, grote plannen en minstens even grote twijfels. Ze heeft een aantal jonge acteurs bijeen gebracht die verfrissend acteerwerk laten zien. In tegenstelling tot de belachelijke horrorvideo die het cluppie B-filmers al kiftend in elkaar flanst, maakt Loaded de indruk te zijn gemaakt in rust en harmonie, wat ook met zoveel woorden wordt bevestigd door de makers.
De grootste kracht van Loaded is het spel met verschillende sferen. Campion geeft aan veel scènes een onderhuidse dreiging mee. Daarbij wordt ze uitstekend ondersteund door componist Simon Fisher Turner, die de film voorzag van een zeer atmosferische soundtrack, terwijl ook cameraman Alan Almond met zijn subjectieve cameravoering een belangrijke bijdrage leverde. Opvallend zijn de scènes waarin de LSD-trip wordt verbeeld: het zijn echt niet de technisch meest hoogstaande special effects, en een computergeanimeerd shot van een vogel die zich van het behang losmaakt en wegvliegt doet zelfs een beetje onbeholpen aan. Net als in de rest van de film leggen de makers hier meer nadruk op inventiviteit dan op technische virtuositeit.

Levenshouding
Alle kwaliteiten ten spijt, weet Loaded helaas niet anderhalf uur lang te boeien. Dat komt niet eens door het ontbreken van een duidelijk plot: in een film als deze kan een plot best gemist worden, als de karakters maar sterk genoeg zijn. En dat is precies waar de schoen wringt. De personages die Campion heeft bedacht zijn al net zo nauwkeurig bij elkaar gezocht als de politiek correct samengestelde groepjes controleurs die de Amsterdamse trams onveilig maken. Elke hoofdpersoon lijkt een bepaalde levenshouding te moeten belichamen, waarbij extremen niet worden geschuwd. Deze nogal schematische indeling levert natuurlijk lekker veel stof op voor conflicten, maar maakt het tegelijkertijd moeilijk te geloven dat deze zeven mensen ooit met elkaar bevriend zouden zijn, laat staan dat ze gezellig een weekendje met elkaar zouden gaan filmen.
Niet alleen als groep, maar ook individueel weten de amateurfilmers nauwelijks te boeien. Ondanks al hun hoogdravende discussies, grungy kleren en praatjes vol jeugdig bravour, bestaat het gezelschap in de kern uit redelijk keurig opgevoede Britse jongeheren en —dames, die nu nog wel wat last hebben van wilde haren, maar binnen enkele jaren tijd moeiteloos zullen opgaan in de grijze massa. Geen mensen om je een hele film aan over te geven — met uitzondering misschien van de dromerige Rose. Campions talent als (spel-)regisseur lijkt vooralsnog groter dan haar kwaliteiten als scenarioschrijver. Het vele talent dat zich zowel voor als achter de camera bevindt, komt daardoor helaas niet verder dan een film op die op zijn best wel aardig is.

Fritz de Jong