LILA DIT ÇA

Op een dag komt de sexy Lila de levens van Chimo en zijn Algerijnse vrienden binnenwandelen. Dat klinkt te mooi om waar te zijn.

Ziad Doueri debuteerde in 1998 met West Beyrouth, over kinderen die opgroeien in de door oorlog verscheurde kuststad. Zelf afkomstig uit Libanon, bleef hij destijds dicht bij zijn eigen ervaringen, wat een integere, semi-documentaire film opleverde. Zijn nieuwe film, ruim zes jaar later, is daar een behoorlijke stap vandaan. Goed: Lila dit ça speelt zich af in Marseille, een stad die door zijn ligging aan de Middellandse zee en zijn deels Arabische bevolking wel iets weg heeft van Beiroet. Maar de film is gebaseerd op een fictief verhaal dat zich afspeelt in de Parijse banlieue, van de cultschrijver Chimo. Dat boek, in de eerste persoon geschreven, gaat over Chimo en zijn Algerijnse vrienden, schoolverlaters wier prettig uitzichtloze bestaan ruw wordt verstoord door een beeldschoon blond meisje dat zich in hun achterbuurt vestigt. In de film verschijnt zij het eerst in close-up in beeld, terwijl ze Chimo met zwoele stem toefluistert: zie ik er niet uit als een engel, met mijn goudblonde haren en mijn diepblauwe ogen? Om daar vervolgens ondeugend aan toe te voegen: wil je ‘ma chatte’, mijn poesje, zien?

Solex
Daarmee is de toon van de film gezet: dit is een puberale fantasie, een jongensdroom. Een tamelijk Arabische jongensdroom, want de hoogblonde Lila koppelt een maagdelijk gezichtje aan een voluptueus lichaam en een ongebreideld libido. Samen rijden Chimo en Lila op de solex door de haven. Lila zit voorop in een fladderend zomerjurkje en bekent dat ze geen broekje draagt. Vervolgens maant ze Chimo het stuur te nemen, grijpt in zijn broek en brengt hem al snorrend aan zijn gerief.
Maar schijn bedriegt: dit is niet zomaar een film over ‘premier amour’, of over zweterige puberseks. Bij elke nieuwe ontmoeting van de twee wordt Lila uitdagender, maar die uitdagendheid zit hem, zie de titel, vooral in haar woorden. Ze wil in pornofilms spelen, ze droomt ervan door honderd mannen tegelijk genomen te worden, zo vertrouwt ze Chimo toe, die steeds radelozer wordt van al die expliciete seksualiteit.
Maar omdat ze volkomen beantwoordt aan de verhitte dromen van de ietwat verlegen Chimo, bovendien een aspirant-schrijver, begin je je net als Chimo af te vragen of ze niet werkelijk een fantasie is, een uitvlucht uit zijn grauwe bestaan, alleen met zijn moeder op een klein appartement in een donkere steeg. Duikt ze niet op de meest onverwachte momenten op? Zijn ze niet meestal alleen, als Lila zich ongegeneerd blootgeeft? Tegen de vrienden van Chimo zegt ze geen woord als die haar op straat proberen te versieren. Die hebben hun conclusie snel getrokken: zo’n mooi meisje in zulke fladderende jurkjes, dat moet wel een hoer zijn. En dan neemt de jongensdroom een grimmige wending. Aan het einde van de film wordt er korte metten gemaakt met Lila’s ongrijpbaarheid, en dan zijn alle dromen kapot. Ook die van haar.

David van Eijndhoven