Le fidèle

Michaël R. Roskam (Rundskop) zet de misdaadfilm op zijn kop door de liefdesplot, die meestal slechts behang is, centraal te zetten in Le fidèle. Maar die omkering pakt niet evenwichtig uit.

Het blijft moeilijk te omschrijven: de chemie die er soms tussen twee acteurs kan bestaan. Iets in hun oogopslag, hun lichaamshouding, dat je zonder twijfel doet geloven in de onderlinge bekoring die ze moeten spelen.
Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos hebben zo’n chemie, getuige Le fidèle van Michaël R. Roskam, waarin de twee voor elkaar vallen als crimineel Gino, alias Gigi (Schoenaerts), en racecoureur Bénédicte, alias Bibi (Exarchopoulos). Het scenario doet weinig moeite de primaire aantrekkingskracht tussen hun personages te verklaren of verdiepen, maar de film komt ermee weg omdat die aantrekkingskracht al van het doek spat.
Die chemie is meteen ook de grote aantrekkingskracht van Le fidèle zelf, de derde speelfilm van de Belgische regisseur Roskam. Na het grote succes van zijn debuut Rundskop (2011), ook met Schoenaerts in de hoofdrol, kreeg hij met The Drop (2014) een kans in Amerika. Voor Le fidèle keert hij terug naar zijn thuisland; Roskam noemt de film zelf na Rundskop het tweede deel in een losjes samenhangende trilogie van Belgische misdaadfilms.
Opnieuw vormt de echte Belgische misdaadwereld het uitgangspunt voor een Amerikaans gestileerde film. Na in Rundskop met de hormonenmaffia aan de haal te zijn gegaan, haalt Roskam voor deze romance noir inspiratie uit het Brusselse misdaadmilieu. Daar is Gigi lid van een succesvolle bende overvallers, die ambitieuze kraken uitvoeren op banken en geldtransporten. Zijn relatie met Bibi stelt hem al snel voor de keuze: zijn relatie of zijn werk, en de vriendschappen die daarbij horen. En dat is nog maar het begin van de ellende die de twee te verduren krijgen.
Veel misdaadfilms introduceren een liefdesverhaaltje als achtergrond voor de actiescènes. Roskam draait die logica om: de romance staat centraal, de misdaad is behang. Maar de regisseur blijkt een stuk minder trefzeker met het melodramatische liefdesverhaal dan hij is in de ijzersterke, maar schaarse actiescènes. De chemie tussen Schoenaerts en Exarchopoulos blijft overeind, maar dat is niet genoeg om de ruim twee uur die de film duurt te blijven boeien.

Joost Broeren-Huitenga