La helada negra (Previously Unreleased)

De belangrijkste reden dat de inwoners van de verlaten nederzetting in de Argentijnse provincie Entre Ríos in La helada negra ("de zwarte vorst") ontvankelijk zijn voor wonderen, is misschien wel omdat ze geen vragen stellen.

Als op een dag de jonge Lucas met een ogenschijnlijk levenloos meisje in zijn armen uit de velden terugkeert, wordt zij als vanzelfsprekend in de stugge mannengemeenschap opgenomen. Als ze de remedie blijkt te hebben tegen de zwarte vorst die de oogst bedreigt, vinden ze het vreemd maar verklaarbaar, of beter: geloofwaardig. Tot er te veel dingen gebeuren die onverklaarbaar zijn. Dan noemen ze het een wonder en krijgt de onwillige, ondoorgrondelijke Alexandra ook in de omringende dorpen de reputatie van genezeres.
De tweede lange speelfilm van de als achterkleinzoon van Duitse immigranten in de regio geboren Maximiliano Schonfeld speelt zich af in dezelfde setting en met dezelfde hoofdpersonen (mensen uit de streek die zichzelf spelen) als zijn debuut Germania (2012). Alleen laat hij in hun midden nu plompverloren een gevallen engel neer. Of misschien ook niet. Misschien is alles wat er daar gebeurt tijdens haar kortstondige verblijf wel toeval. Misschien is zij alleen maar daar om Lucas uit zijn schulp te laten komen. En ja: misschien speelt de film de kaart van de raadselachtige vrouw iets te vaak — een sterk filmisch motief, maar ook een manier om in al dat onderzoek naar wat de natuurlijke orde eigenlijk is, het vrouwelijke op afstand te houden. Maar dat is natuurlijk ook precies wat die mannen in dat dorpje doen. Ze verdorren.
De film is in ieder geval niet opzichtig mysterieus of mystiek. Eerder naturalistisch. La helada negra is een film geworteld in de aarde. Elliptisch. Stuurs. De laatste zilveren glinsteringen ontdekkend in barre landschappen. Hij doet daarom denken, zonder in dezelfde extremen te bewegen, aan het werk van Bruno Dumont (met name diens weerbarstige Hors Satan), maar ook Amat Escalante’s recente La región salvaje: films die iets willen aanraken. Iets wat zich op de grens van sacraal en profaan beweegt, iets wat verschrompelt zodra je er een naam aan geeft, iets uit die pre-paradijselijke staat toen het leven nog woest en ledig was en niemand ooit op het idee was gekomen om namen aan de dingen te geven. Het is wat het is. En soms is het, voor ons, toeschouwers in steden en met redenen voor alles, daarom ook beangstigend.

Dana Linssen