KISS OF DEATH

Barbet Schroeders versie van Kiss of death, een remake van een succesvolle film uit de jaren veertig, bevat behalve obligaat geweld en veel routineuze scènes ook een aantal grappige momenten dankzij Nicholas Cage. Per saldo is deze film echter meer iets om ’s avonds laat bij toeval op televisie tegen te komen.

De catalogus vermeldt een handvol films met de titel Kiss of death. Dan moet een regisseur goede redenen hebben om er daar nog een aan toe te voegen. Henry Hathaway’s film noir uit 1947 met Victor Mature en Karl Malden is de eerste in de rij. Van deze versie van het paranoïde misdaadverhaal waarin een ex-gedetineerde een pact met de politie sluit is later een remake gemaakt onder de titel The friend who walked the West. Nu komt Barbet Schroeder (die reeds liet zien te kunnen filmen met Reversal of fortune) opnieuw met een remake van Kiss of death op basis van een scenario van Richard Price. Waarom? Omdat het verhaal zo sterk is? Of wilde Schroeder graag een paar door hem bewonderde acteurs in zijn film samenbrengen?

Mega autokraak
Hoofdrolspeler Jimmy (David Caruso, totdat hij vanwege een geweigerde salarisverhoging opstapte bekend van de tv-serie NYPD) speelt een redelijk integere man die met een licht vermoeide blik de wereld inkijkt. Hij is zojuist vrijgekomen en probeert zijn gezinsleven op orde te brengen. Neef Ronnie, een malafide garagehouder, vraagt hem op een avond of hij niet nog één keer snel geld wil verdienen met een mega autokraak. Het gaat mis. Jimmy wordt bij deze gelegenheid opnieuw opgepakt. Daarbij raakt een rechercheur (Samuel L. Jackson) gewond aan zijn oog, door dezelfde kogel die eerst Jimmy’s hand doorboort. Hij probeerde de kogel namelijk tegen te houden.
Terwijl Jimmy in de gevangenis zit komt zijn vrouw om bij een auto-ongeluk waarbij neef Ronnie alweer zijdelings betrokken is. Als Jimmy vrijkomt trouwt hij haar zuster. Nu wil hij eindelijk zijn leven beteren, maar voornoemde rechercheur schakelt hem in om het drugs- en autodiefstalnetwerk van Little Junior (Nicholas Cage) te ontmantelen. Als informant met opname-apparatuur onder zijn kleding zorgt Jimmy voor een aantal angstaanjagende taferelen.
Als Nicholas Cage voor het eerst in beeld komt, zien we een breedgeschouderde bad guy met ringbaard die geen tegenstand duldt. Voor zijn dagelijkse krachttraining gebruikt hij in plaats van een halter een vrouwenlichaam, dat hij telkens onder luid gekreun de lucht in drukt. Aanvankelijk wekt Cage de indruk zijn eigen karakter belachelijk te maken in ongeveer dezelfde combinatie van quasi-stoere mannenpraat en sentimentele inborst die hem in David Lynchs Wild at heart zo goed stond.
Schroeders regie staat echter niet meer toe dan halve ironie. Op het moment dat helden in anti-helden dreigen om te slaan (wat leuk is) last hij keiharde actiescènes in. Zijn ambitie met Kiss of death kan dan ook geen andere zijn dan om een politiefilm te maken met hier en daar wat humor.

Traanklier
Wat de film uittilt boven een middelmatige genrefilm, behalve de meerwaarde die acteurs als Cage en Caruso inbrengen, zijn hooguit enkele aardige vormdetails. Zoals het feit dat Little Junior al van kinds af aan geen metaal in zijn mond kan hebben en dus uitsluitend plastic bestek gebruikt ("Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld"). Uiteindelijk bedreigt Caruso hem dan natuurlijk door een revolver tegen zijn tandvlees te drukken. Als Ronnie in woede met een bijl de ramen van een auto inslaat zien we op de achtergrond een reclamebord van een glasschadebedrijf. Rechercheur Calvin, die, omdat hij aan zijn traanklier gewond raakte, de rest van zijn leven met één oog huilt…
Dat deze extraatjes niet genoeg zijn om Kiss of death een geslaagde remake te laten zijn lijkt de regisseur ook in de gaten te hebben. Daarom doet hij er alles aan om de plot in het tweede deel een intelligente draai te geven. De FBI en het openbaar ministerie blijken — onafhankelijk van elkaar — achter dezelfde boeven aan te zitten met verschillende middelen. Een prestigeslag is het gevolg. Erg overtuigend of origineel is Kiss of death dan allang niet meer.

Viktor Frölke