KEBAB CONNECTION

Romeo en Julia met een happy end in een multiculturele setting: waar hebben we dat eerder gehoord? De romcom Kebab connection steekt Het schnitzelparadijs naar de kroon.

Toen in januari 2004 de multiculturele komedie Shouf shouf habibi! het licht zag, woei er een frisse wind door de Nederlandse filmwereld. Het genre bleek onverwacht populair bij een jong publiek. Elders was dat al wat langer bekend. In Engeland verscheen in 2002 Bend it like Beckham. Zweden maakte twee jaar eerder kennis met Jalla! Jalla! en in Duitsland maakte Berlinale-winnaar Fatih Akin (Gegen die Wand) datzelfde jaar Im Juli, een komisch-romantische roadmovie richting Istanbul. Het aan Kebab connection ten grondslag liggende idee, afkomstig van diezelfde Fatih Akin, dateert al van voor die tijd. Maar omdat de tijd (lees: de producent) er nog niet rijp voor was, werd Akins aanvankelijke plan om de allereerste Duitse kung fu-film te maken, bewerkt tot een komedie over een jonge Turkse regisseur die een kung fu-film wil maken. Akin zou de film zelf regisseren, maar toen het eindelijk zo ver was, had hij zich al aan een andere film gecommitteerd (zijn derde film Solino). Hij kreeg nog wel credits voor zijn medewerking aan een van de versies van het script, maar de regie kwam in handen van Anno Saul (1963), die in 1999 debuteerde met de ‘coming of age’-film Grüne Wüste, die in Nederland niet is uitgebracht.

Knusse wijk
Kebab connection, Sauls tweede speelfilmregie, vertelt het verhaal van de liefde tussen de jonge Duitse actrice Titzi (Patricia) en de jonge Turks/Duitse regisseur Ibo (Ibrahim) tegen het decor van de knusse Hamburgse Schanzen-wijk, waar Ibo’s oom een kebabtentje runt. Bij gebrek aan serieuzer werk maakt Ibo voor hem bioscoopreclamefilmpjes, inclusief de door hem zo geliefde bloederige kung fu-versie. Als Titzi zwanger raakt, moet freewheeler Ibo keuzes maken.
Het is de vraag of de Nederlandse jeugd anno 2006 nog zit te wachten op een Duits huwelijk tussen de eerste martial arts-film van eigen bodem die in Nederland wél van de grond kwam (Fighting fish, 2004) en het op Shouf’s succes voortbordurende Het schnitzelparadijs (2005). Ook al heet dat Schnitzelparadijs dit keer de King of kebab; de gelijkenissen zijn evident. Net als in Het schnitzelparadijs is er sprake van een op Romeo en Julia gebaseerd verhaal in een multiculturele setting met een happy end. Zoals het genre voorschrijft, wordt er flink met vooroordelen gespeeld: ‘Heb jij al eens een Turk gezien die een kinderwagen duwt?’ En net als in Het schnitzelparadijs wordt er op nogal barokke wijze met effecten gespeeld. De grappen zijn vaak even flauw, vooral als Ibo besluit te leren hoe hij luiers moet verwisselen.
Wat Kebab nog het meest van Schnitzel onderscheidt, zijn de grappen die aan de filmwereld zijn ontleend. Behalve de verschijning van ‘Bruce Lee’ en een variatie op de beroemde scène van de kinderwagen op de trappen uit Pantserkruiser Potemkin, is er de op waarheid gebaseerde illustratie van de generatiekloof tussen makers en producenten: Ibo die enthousiast zijn ideeën pitcht bij een glazig kijkende producent van middelbare leeftijd. Fatih Akin zal er inmiddels hard om kunnen lachen.

Karin Wolfs