Kapringen

Het bloedstollende kapingsverhaal van Kapringen springt heen en weer tussen de Somalische kapers en de Deense bemanning in de onderbuik van het schip.

Tobias Lindholm neemt zijn tijd in de opening van Kapringen. Kalmpjes volgen we scheepskok Mikkel, waarbij we stukje bij beetje zijn leven worden in gezogen. En pas wanneer we mee zijn, trekt Lindholm het tapijt onder onze voeten vandaan: Mikkels schip de Rozen wordt in de open wateren rond Somalië gekaapt, maar dat zien we niet — dat leren we door de ogen van Peter Ludvigsen, de gehaaide CEO van de rederij.
Het claustrofobische Kapringen springt heen en weer tussen die twee locaties: het schip, waar Mikkel en zijn collega’s door de piraten in het vooronder worden vastgehouden, en de achterkamertjes van het rederijkantoor, waar CEO Peter arrogant genoeg is om de onderhandelingen eigenhandig te willen voeren.
Meer nog dan de kaping vormen die onderhandelingen, een schier eindeloos heen en weer kaatsen van bod en tegenbod, het hart van de film: de piraten via hun mondstuk Omar (die volhoudt slechts een ’tolk’ te zijn); de directeur bijgestaan door een hostage negotiator — gespeeld door de echte onderhandelaar Gary Porter. Ook hier weet Lindholm het besef van de voorbijgaande tijd bij de kijker voelbaar te maken, de lange maanden die de crew in de onderbuik van het schip doorbrengt.
Lindholms streven naar waarheidsgetrouwheid uit zich ook op een ander manier: hij draaide de film in Afrikaanse wateren op een schip en met een bemanning die enkele maanden eerder echt een kaping meemaakte. Al is het jammer dat hij niet de moeite lijkt te nemen om de wereld van de gijzelnemers met dezelfde diepte in te kleuren: mede omdat hun uitspraken niet vertaald worden, blijven het te lang anonieme tegenstanders — simpel kwaad, de monsters net buiten beeld. Een klein smetje op een uitzonderlijk genuanceerde film.

Joost Broeren