Juliet, Naked

Mannen met bindingsangst en gedweep met rockhelden: de bekende Nick Hornby-­ingrediënten zijn aanwezig in Juliet, Naked. Alleen zijn ze anders gemixt dan je vroeger zou verwachten.

Drie jaar geleden zei schrijver Nick Hornby in een interview: “Het komt me voor dat de weg die jonge vrouwen moeten afleggen ontroerender en dramatisch interessanter is, omdat ze meer worden ingeperkt.” Aldus de schrijver van Fever Pitch, High Fidelity en About a Boy – stuk voor stuk verhalen over mannen die hun jongensachtige obsessies (voetbal, plaatjes verzamelen, vrouwen versieren) op een lager pitje moeten zetten om een volwassen relatie te kunnen aangaan. De posterjongen van de ‘lad lit’ (de tegenhanger van ‘chick lit’), die vrouwelijke personages interessanter vindt dan mannen? Eigenlijk is het niet eens zo’n grote verrassing: zo keek de Britse bestsellerschrijver in How to Be Good (2001) voor het eerst naar zo’n onvolwassen man-kind door de ogen van een vrouwelijke protagonist. Als scenarist – want dat kan de vlotte dialoogschrijver Hornby ook – bewerkte hij de memoires van rugzakwandelaar Cheryl Strayed tot het ijzersterke vrouwenportret Wild.

In de bewerking van Hornby’s roman Juliet, Naked (2009) is de hoofdrol weggelegd voor de in een uitgebluste relatie gevangen Annie, een bewoonster van een Engels kustdorp die met een mooie mix van berusting en doorzettingsvermogen gespeeld wordt door Rose Byrne. Haar vriend Duncan (Chris O’Dowd) is een monomane fan van Tucker Crowe, een Amerikaanse singer-songwriter die twintig jaar eerder abrupt van het podium verdween. Jarenlang heeft Annie Duncans gedweep met een obscuur idool geaccepteerd als “onderdeel van het pakketje – zoals een handicap”. Maar als hij ruzie met haar maakt over een plotseling opgedoken demo van de plaat Juliet, Crowe’s magnum opus, verliest de conflictmijdende vrouw haar zelfbeheersing. Ze beantwoordt de idolate internetrecensie van haar vriend met een vinnig commentaar.

Niet alleen levert dat een knallende echtelijke twist op. Het brengt haar ook in mailcontact met de echte Tucker Crowe. Ethan Hawke is perfect gecast als de voormalige muzikant die een leven vol drank, drugs, gestrande relaties en teleurgestelde kinderen probeert recht te zetten door in ieder geval een vader te zijn voor zijn jongste zoontje. Dat er in deze romcom iets moois groeit tussen Annie en Tucker zal niemand verbazen, en dat Duncan afknapt op zijn idool annex rivaal evenmin. Aardig is wel dat de tussen twee mannen met bindingsangst ingeklemde Annie uiteindelijk haar eigen keuzes blijft maken.

Minder aardig is de muziek – eveneens typisch voor een Hornby-film, helaas. Zo zagen we in High Fidelity hoezen door het beeld schuiven van fijnproeversplaten van Brian Eno en The Slits, terwijl we op de soundtrack werden afgescheept met obligate Radio 2-muziekjes. En terwijl Tucker Crowe in Juliet, Naked wordt afgeschilderd als een mysterieuze kruising tussen Syd Barrett, Nick Drake en Tim Buckley horen we Ethan Hawke op de geluidsband nogal zouteloze gitaarliedjes zingen van beduidend mindere goden als Ryan Adams, Robyn Hitchcock en Conor Oberst.