JAGDHUNDE

Neem een rotonde en neem een kerstboom, en Ann-Kristin Reyels weet daar een in-en-in treurig tafereel van te maken in haar expres onopvallende debuut jagdhunde.

Sneeuw ziet er maar al te snel pittoresk uit. Niet in jagdhunde, waar de sneeuw vooral de dingen verborgen laat en zelf weinig aandacht opeist. Die onopgesmukte stijl doet jagdhunde goed. Alles blijft in het midden, niets wordt tot een goed of slecht einde gebracht, alles is onnadrukkelijk. Strak en onderkoeld volgt jagdhunde een winter uit het leven van een gebroken gezin. Het is een film van kleine gebaren en blikken. Zoals die van de zoon die zijn slapende vader observeert en dan even wegkijkt. Of de twee prille geliefden die bij blauw avondlicht op een schommel zitten. Of dezelfde twee die samen glibberend hun weg vinden op een besneeuwde ijsvlakte. Zelfs als het meisje daar opeens een vossenmasker opzet, is dat niet vreemd of opvallend. Doordat de film de leegte van de ruimte zo goed gebruikt, kan er zich van alles voordoen zonder dat het absurdistisch wordt.
Dat is knap. Er is dan ook een groot zelfvertrouwen bij de regisseur voor nodig om niet te mikken op opzienbarende gebeurtenissen maar juist op kleine voorvallen. Debutant Ann-Kristin Reyels gebruikt daarbij niet alleen sterke beelden maar ook veelzeggende geluiden. Zo zijn het klinken van de wijnglazen en het snijden van het vlees oorverdovend door de stilte die er aan de kerstdis heerst. Ook het moment waarop de ene zus de andere ‘per ongeluk’ in het gezicht föhnt, zegt meer over hun verziekte relatie dan een uitgeschreven dialoog ooit kan doen. De gesprekjes in de film gaan eerder over de nieuwe inrichting van het huis en over de vraag of de accessoires zandkleurig of juist bont moeten zijn.

Boodschappen
Het sterkste beeld uit jagdhunde is de rotonde met een kerstboom erop. Aan de sporen op de weg is te zien dat er weinig gebruik wordt gemaakt van het verkeerspleintje. En de boom zelf doet ook geen moeite om de aandacht te trekken. Totdat de zoon des huizes plotseling met één handgebaar de kerstlampjes aankrijgt. Licht humoristisch is de film ook, vooral op de momenten dat de familie even bij elkaar is. Moeder heeft het gewaagd om haar nieuwe vriend mee te nemen naar het huis van haar ex-man en introduceert hem plompverloren aan haar zoon: "Dit is Robert en hij komt Kerst met ons vieren." Gezellig. Voordat hij het weet is de arme Robert de stam van de kerstboom aan het zagen en sjouwt hij de tas met boodschappen naar de keuken.
Reyels heeft vooral oog voor besneeuwde akkers die niet mooi zijn, maar gewoon zijn zoals ze zijn: besneeuwde akkers. Net als de personages gewoon zijn wie ze zijn. Of lijken ze toch ook op de bever die de hele film vastgevroren zit in het ijs? Aan het eind van de winter is het ijs gesmolten maar voor de bever is het dan al te laat.

Mariska Graveland