Into the Forest

Als diep in de Canadese bossen de elektriciteit wegvalt, worden twee zussen op zichzelf teruggeworpen.

Veel film- en romanpersonages hebben de eenzaamheid van de wildernis opgezocht. Recent nog in Dave Eggers’ boek Helden van de grens waarin een vrouw met haar kinderen terug naar de natuur wil om te ontsnappen aan de verstikkende race om de mooiste kindertraktaties. Het drama Into the Forest van de Canadese regisseur Patricia Rozema (I’ve Heard the Mermaids Singing, Mansfield Park) schildert een meer apocalyptisch-realistisch beeld van wat er kan gebeuren als je tegen wil en dank in het bos moet overleven. Nadat de elektriciteit in het grootste deel van Canada om mysterieuze redenen is uitgevallen, zijn twee zussen totaal op zichzelf aangewezen in hun geïsoleerde huis diep in de bossen. Na maanden zonder stroom zijn alle zekerheden verdwenen. Het dichtstbijzijnde dorp, alleen met schaarse benzine bereikbaar, biedt met zijn dreigende sfeer ook geen veilig heenkomen. Als hun vader een ongeluk krijgt en het patriarchaat eindigt, moeten de zussen een nieuwe samenlevingsvorm zien te vinden, ditmaal met een meer feminiene inslag.
Mannen zijn in deze film vooral op zoek naar een prooi, waardoor de ene zus steeds dieper in de put raakt en de ander achter een man met vage beloftes aanloopt. Rozema laat zien hoe de vrouwen, gespeeld door Ellen Page en Evan Rachel Wood, zichzelf hervinden in deze extreme situatie, waarin de oude orde moet worden herschikt. Ze blijken onvermoede krachten te hebben, maar begaan ook wanhoopsdaden. Deze dramatische momenten doen een beetje geforceerd aan en rijgen zich aaneen tot een wat krachteloos patchwork van ideeën zonder heldere lijn. Wel weet Rozema inzichtelijk te maken hoe afhankelijk we zijn geworden van elektriciteit en andere basisvoorzieningen. Hoopvol oppert ze dat er ondanks alle ellende ruimte blijft voor de kunsten. Zus Eva blijft in het huis aan moderne dans doen en wil het laatste restje benzine in de generator gebruiken om eindelijk weer eens muziek op te zetten. Zo laat ze voelen wat een luxe het is om te luisteren naar zoiets vanzelfsprekends als muziek, die in nood pas echt betekenis krijgt.

Mariska Graveland