HODDER

Hodder bevestigt de status van Denemarken als walhalla voor kinderfilms. Met vaart en vakkundigheid loodst regisseur Hendrik Ruben Genz een dromertje de grotemensenwereld binnen.

Iedere schoolklas heeft er één: een onverstoorbare dromer. Net als een krachtpatser, een wijsneus en een rotzak. Hodder is zo’n archetypische dromer. Onbegrepen door zijn klasgenoten, die hem tijdens de klasseverkiezingen de prijs geven voor ‘lelijkste leerling’, leeft hij in een eigen wereldje. Een wereld bevolkt door een fee die lijkt op zijn vroeg overleden moeder, de dichtende bokster Big Mac Johnson en een mysterieuze dame met enkel een voornaam en vuurrode lippenstift. En hoewel hij zichzelf omschrijft als een doodnormale jongen, is hij wel voorbestemd voor grote daden: het redden van de wereld.
Hodder is de softere versie van Kees de jongen. Zijn fantasie neigt meer naar het magische en hij is zo naïef dat hij zich iedere keer weer voor schut zet door publiekelijk zijn fantasieën uit de doeken te doen. De vernederingen die Hodder ten deel vallen, verlenen de film een somber randje. Maar hoewel de hoofdpersoon het pispaaltje van zijn leeftijdgenoten is, is de film niet bijzonder zwaar op de hand. De lichtvoetigheid van de kinderlijke verbeelding dicteert de sfeer. Dat neemt niet weg dat ook volwassen kijkers zich prima in de film kunnen vinden. Want niet alleen de kinderrollen zijn goed uitgewerkt, ook het aandeel van Hodders alleenstaande vader, de bakkersvrouw waar Hodder iedere dag een koffiekoek haalt en de lerares komen goed uit de verf. Hun dialoog geeft de film een extra laag, die gaat over het belang van dromen en de dunne scheidslijn tussen fantasie en werkelijkheid.

Schapenhersens
Zoals te verwachten leidt Hodders missie om de wereld te redden tot zijn toetreding tot de echte wereld. De dromer neemt op het einde afscheid van zijn onzichtbare vriendjes en kiest voor een leeftijdgenoot van vlees en bloed. De oproep om de wereld te redden was een milde aanmaning om de realiteit niet te laten verzuipen in hersenspinsels.
Het is jammer dat dit proces zo abrupt zijn beloop krijgt in de film. Wellicht dat dit ook zo gebeurt in de roman van Bjarne Reuter, maar tien minuten om alle verhaallijntjes aan elkaar te knopen is wel erg krap bemeten. Dat maakt het wat gemakzuchtige happy end van Hodder wat onbevredigend. Ook een laatste greep in de special effects-koffer kan dat gevoel niet verhelpen. Vooral de ontwikkeling van de bijrollen blijft halverwege steken waardoor ze in retrospect nooit meer worden dan commentatoren van Hodders wereld.
Het uitstekende acteerwerk maakt echter veel goed. De invulling van de volwassen rollen onttrekt zich aan de sjablonen die in sommige kinderfilms de grotemensenwereld bevolken. Maar het zijn de kinderen die de show stelen. Alex is een doortrapt manipulatortje, Filip de sterke jongen met emotionele handicap. Het IJslandse meisje dat tijdens de biologielessen geroosterde schapenhersens, darmenworst of nieren uit haar lunchtrommel opdiept, kan moeilijk overtroffen worden als onverbeterlijke provocateur. En Frederik Christian Johansen overtuigt met zijn bête glimlach en licht glimmende ogen als naïeve dromer. Zo eentje die je zijn fantasie gunt.

Edo Dijksterhuis