HAMLET 2

Een remake van Shakespeare’s beroemdste tragedie? Je moet maar durven. Dat doet dramaleraar Steve Coogan dan ook in hamlet 2. Vol incorrecte chaos en overacting.

Wat hebben dead poets society en dangerous minds met elkaar gemeen? Robin Williams en Michelle Pfeiffer spelen beiden de rol van ‘de inspirerende leraar’. Net als Steve Coogan in hamlet 2. Die film knipoogt dan ook vrolijk naar de twee voorgangers. De leukste vorm van parodie is toch wel de film die niet alleen de spot drijft, maar tegelijkertijd een prima specimen blijkt van het geparodieerde genre. Of films waarin een enthousiaste leraar een onwillige klas tot grote hoogte brengt, een op zich zelf staand genre vormen: geen idee, maar hamlet 2 doet er een aardige gooi naar.
‘Van de producers van little miss sunshine en de schrijvers van south park en team america‘, heet het. Met de roadmovie rond de kleine Olive deelt de film echter slechts twee van de vijf producenten, en wie hoopt op een film van Trey Parker en Matt Stone komt ook bedrogen uit. Eigenlijk is dat ook wel weer passend bij een film die gaat over niets minder dan het vervolg op een van de beroemdste tragedies van William Shakespeare.
Scenariste Pam Bradly, die inderdaad aan south park meewerkte, heeft in ieder geval wel de juiste meligheid in huis. En van hoofdrolspeler Steve Coogan verwachten we niet anders dan politiek incorrecte chaos en overacting. Het resultaat is, als je ervoor in de stemming bent, behoorlijk onderhoudend.

Kletskous
Coogan speelt de rol van Dana Marschz: een acteur zonder talent maar mét de bijbehorende maniertjes. De excentrieke kletskous slijt zijn dagen als dramadocent in Tucson: mislukt, vastgelopen in zijn huwelijk (met Catherine Keener uit the 40 year old virgin) en dodelijk bevreesd voor de dertienjarige recensent van het schoolkrantje. Wanneer een onverwacht grote groep leerlingen zich voor drama inschrijft en de schoolleiding aankondigt het lesonderdeel volgend jaar te zullen schrappen, rest Dana nog maar één ding: zijn beste, meest persoonlijke musical op de planken brengen. hamlet 2, dus. De schoolkrantrecensent vat het probleem aardig samen: "Didn’t everybody die in the first part?"
Zelfoverschatting is ook een kunst. De centrale grap van hamlet 2 is dat alleen Dana Marschz zo megalomaan durft te zijn om de oorspronkelijke personages uit ‘Hamlet’ middels een tijdmachine tot leven te wekken, en hen op te laten treden in een autobiografische musical onder begeleiding van het Tucson Homokoor. Dat is zó erg, dat het weer leuk wordt.
Het voordeel van een genreparodie is dat de structuur al vast ligt. Het spervuur aan afwisselend leuke vondsten en smakeloze platitudes schiet daardoor tenminste niet alle kanten op. En Coogan is op dreef. Hij ‘inspireert’ je moeiteloos naar de finale zoals het format die voorschrijft: het grootse optreden. En dan blijkt het nog allemaal idioter te kunnen met hits als ‘Rock me sexy Jezus’ en ‘Raped in the face’. Van de makers van ‘King Lear’ en ‘Richard III’, zullen we maar zeggen.

Barend de Voogd