GOOD ADVICE

Met een plot dat vertelt over een failliete beurshandelaar die de echte waarden van het leven leert kennen, had de romantische komedie Good advice een draak van een film kunnen worden. Niets is echter minder waar.

Een positieve uitzondering op de regel dat films pas enkele maanden (of zelfs jaren) na hun Amerikaanse release in de Nederlandse bioscopen te zien zijn, vormt de romantische komedie Good advice — sec beschouwd beleeft de film in Nederland zelfs zijn wereldpremière. Door een uitgelopen postproductie heeft het Amerikaanse Artisan de release tot 2002 uitgesteld, iets dat het Nederlandse Three Lines zich als kleinere distributeur niet kon veroorloven. De algemene regel dat postproductionele perikelen duiden op een inferieur eindresultaat, gaat voor Good advice echter niet op.
Vanaf de eerste minuut toont hoofdrolspeler Charlie Sheen zich in zijn element als een amusante karikatuur van Bud Fox, de jonge speculant die zich in Oliver Stones Wall Street (1987) liet vormen door de onberekenbare beursmogol Gordon Gekko. De naam is ditmaal echter Ryan Turner en hij is eindelijk de big boy geworden die hij altijd al wilde zijn. Helaas overspeelt de ambitieuze knul zijn geluk wanneer een mediatycoon hem uit wraak over een slippertje met zijn vrouw een verkeerde tip doorspeelt en de getapte jongen alles afneemt wat hem lief is: zijn klanten, zijn geld en (dus) zijn verwende vriendin Cindy (Denise Richards).
Wanneer zij naar Brazilië afreist om een andere rijkaard te gaan exploiteren, ziet Turner, besmet als hij op Wall Street is na zijn faillissement, zijn kans schoon Cindy’s baan als Lieve Lita-columniste bij een noodlijdend medium in te pikken. Hij vertelt haar chef Page dat Cindy terminaal ziek is en voortaan graag ongezien thuis haar column schrijft. Page slikt de leugen voor zoete koek, waarna de machistische Turner zich gedwongen ziet bij het beantwoorden van de vrouwelijke noodkreten uit zijn cynische schulp te kruipen om ter redactie vooral niet te veel argwaan te wekken.

Laag IQ
De grootste kracht van de film schuilt in de spitsvondige, aan Ally McBeal in zijn beste dagen memorerende dialogen en de acteurs die ze uitspreken. Sheen weet de juiste toon te treffen als de hufterige beurshandelaar die een hartverscheurende brief van een vrouw met een snor repliceert met ‘Dear Adolf’ en ook Richards is aangenaam om te zien als opportunistisch snolletje met een te hoge eigendunk en een te laag IQ.
Bovendien tillen scenaristen Margosis en Horn, die hiervoor slechts de geflopte Amerikaanse Absolutely fabulous-kloon High society maakten, het oubollige plot door een paar slimme kunstgrepen ruimschoots boven de meeste Amerikaanse flutkomedies uit. Waar quasi-grappige typetjes of ideeën in films als Rat race of Evolution uitentreuren worden uitgemolken, of waar andere mislukte grappenparades hun toevlucht zoeken tot een spervuur van banaliteiten rondom lichaamssappen (Scary movie 2, Nutty professor 2), blinkt Good advice juist uit door zijn dosering.
De film barst uit zijn voegen van de typetjes (van de ongeïnteresseerde postkamernerd tot de hitsige bejaarde secretaresse) en van de John Lanting-achtige voorspelbaarheden, en ook ontbreken de paar broodnodige anale grappen niet. Maar juist door niet alle kaarten op één van die geijkte komediecomponenten in te zetten, behoudt Good advice zonder enige moeite niet alleen zijn tempo, maar bovenal zijn komische finesse en charme.

Robbert Blokland