Glassland

Een jongvolwassen zoon moet het leven van zijn alcoholistische moeder zien te redden. In dit sterke Ierse drama is de druk van die veel te grote last goed te voelen.

Wil je thee, dan roep je je moeder. Zo eenvoudig is het voor Shane, een twintiger die nog thuis woont. Shane is nog een kind, en het contrast met zijn vriend John kon niet groter zijn: John weet nooit of hij zijn alcoholverslaafde moeder Jean thuis zal aantreffen, en in welke toestand. Op een ochtend vindt hij haar bewusteloos in haar eigen braaksel. In het ziekenhuis blijkt dat dit niet de eerste keer is, maar misschien wel een van de laatste: ze is gestaag op weg zich dood te drinken. Zonder veel compassie wordt John belast met de taak om zijn moeders leven te redden. Glasslands maakt Johns verstikkende situatie voelbaar in shots die weinig overzicht bieden: de kadrering of de nabijheid van de camera vestigen subtiel de aandacht op wat we niet zien. Ook de soundtrack en de vaak abrupte montage-over­­­­gangen maken duidelijk dat John op de rand van een inzinking staat. Hij is niet alleen verzorger maar ook kostwinner: als taxichauffeur maakt hij lange nachten.
"Wie gaat er zorgen voor nieuwe borden?" vraagt hij wanneer Jean haar woede over de verdwenen alcoholvoorraad op het servies heeft uitgeleefd. Het is duidelijk wie hier de ouder en wie het kind is. Griezelig wordt het wanneer John uit zijn rol stapt en met een tas vol drank thuiskomt om samen met Jean een feestje te bouwen. Zij danst en hij kijkt. Maar niet met de gêne van een zoon die z’n moeder uit haar dak ziet gaan. Zijn blik is volkomen onbeschaamd: "This tainted love you’ve given / I give you all a boy could give you", zingt Marc Almond op de soundtrack.
Glassland is Gerard Barretts tweede film. Zijn debuut Pilgrim Hill leverde hem twee jaar geleden de Ierse Rising Star Award op. Dat hij voor de rol van Jean nu al een internationale ster als Toni Colette kon contracteren onderstreept de belofte die hij vertegenwoordigt, maar voor Glassland is het eigenlijk geen winst. Niet alleen kreeg Colette het Dublinse accent niet onder de knie, ook haar zelfbewuste acteerstijl valt uit de toon bij het sterke naturalisme van de film. Dat naturalisme is Barretts grootste kapitaal, die nu werkt aan een Amerikaans-Canadese coproductie met Charlize Theron als producer. Het is te hopen dat hij het weet te behouden in zijn klim naar de top.

Sasja Koetsier