GEORGIA RULE

Gelikt in zijn vorm maar rauw in zijn dialogen: wie voorbij zijn middelmatige verschijning kijkt, hoort georgia rule een pijnlijk verhaal vertellen.

georgia rule is veel pittiger dan je op basis van zijn ingrediënten zou verwachten: drie vrouwen en de moeizame omgang met de mannen in hun leven. Drie sterke persoonlijkheden die weer rechtop moeten leren staan nadat ze herhaaldelijk tegen de grond zijn gegooid. Vooral Lilly (Felicity Huffman) en Rachel (Lindsey Lohan) zien hun leven nog elke dag stuklopen op mannen. Soms zelfs op dezelfde man.
Het verhaal begint als Lilly haar onhandelbare dochter Rachel wegbrengt om een tijdje bij Georgia (Jane Fonda) in Idaho te logeren. Georgia heeft overal ‘rules’ voor en dat zou voor Rachel wel eens heel gezond kunnen zijn, denkt haar moeder.
En inderdaad, het bezoek werkt louterend. Maar niet zoals je verwacht van een film die uitgaat van de simpele stelling dat het leven in een dorp onze ziel zuivert. Hier komt die loutering voort uit harde confrontaties en vervelende situaties die je plaatsvervangend ongemakkelijk laten voelen omdat ze van de makers geen gemakkelijke uitweg krijgen. Als Rachel vroeg in de ochtend thuiskomt en Lilly ’s nachts uren op haar dochter heeft zitten wachten en zich bloot geeft door uit te leggen waarom ze zich zo vervelend gedraagt, dan wil dat niet zeggen dat Rachel zich overgeeft. Ze reageert juist nog feller. Deze film buigt zelden voor snelle emotionele winst.
En even terzijde: Lindsey Lohan acteert hier schijnbaar zonder enige inspanning en niet omdat haar personage overeenkomt met haar eigen karakter, zoals wel wordt gesuggereerd, maar gewoon omdat ze een sterk actrice is.

Gemeen universum
Met het hart van de film zit het dus wel goed. Toch raakt soms het evenwicht tussen voorspelbaar melodrama en vuig, voelbaar realisme verstoord. In georgia rule is dat een delicaat evenwicht. De film raakt met zijn centrale thema, dat we hier niet noemen, aan ‘de machinaties van een incoherent en intens gemeen universum’, zoals iemand ooit schreef over Fritz Langs spione. Maar dan dekt het die machinaties jammer genoeg weer toe.
Het probleem is dat de gepolijste vorm afbreuk doet aan de ernst en de intensiteit van de confrontaties. Vorm en inhoud versterken elkaar niet, ook niet door tegenstelling. Zoals de camera op andere continenten afdwaalt naar kleine dingen terwijl iemand iets vreselijks vertelt, en daardoor de lading van het vertelde versterkt, blijven de personages hier in Hull, Idaho steeds centraal in het frame. Wat we moeten weten wordt verteld, maar het wordt nergens door beelden overgedragen. Dat is jammer want dat had van georgia rule een sterkere film gemaakt. Voor een cultuur die zo visueel is ingesteld, richten Amerikaanse films zich toch opvallend vaak op dialoog.
Maar dat gezegd hebbende, de film laat ons lange tijd niet kiezen tussen de personages en dat is zijn grote kracht. Steeds weer wisselt het perspectief waardoor we steeds weer onze sympathie bij iemand anders leggen. En dan mag het visueel wat mager zijn en dan mogen de dialogen niet overal even sterk zijn, maar georgia rule heeft toch een realisme en een ernst die je voor een paar uur klemvast pakken.

Ronald Rovers